Tuesday 6 October 2009

ေဖေဖ



ေမေမက ကၽြန္မ အတြက္ လမင္းႀကီးဆိုရင္
ေဖေဖက ေနမင္းႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္…
အျမဲတမ္း အလင္းေရာင္ေတြကို ေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ
ခဏပဲ ျဖစ္ျဖစ္လြမ္းခြင့္ေတာ့ ေပးပါ…
ဟိုး ငယ္ငယ္တုန္းကလဲ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာ
ကမာၻလုပ္ၿပီး ပတ္သြားေနခဲ့ဖူးတယ္…
ခု တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရတဲ့အခါ
သမီးေျခလွမ္းေတြ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳနဲ႕
အားတင္းထားရတယ္ေဖေဖ…
ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ေတြ တစ္စစီ ၿပိဳက်ပ်က္စီးရင္လဲ
ေဖေဖပဲ တစ္စစီ ျပန္ေကာက္ဆက္လို႕
သမီးကို ျပန္ေကာက္တပ္ေပးဖူးတာ သမီးေမ့မရပါ …
ကၽြန္မ အသက္ေတြသာ ႀကီးလာတယ္…
စိတ္ဓါတ္ေတြ မရင့္က်က္ႏုိင္တဲ့ သမီး တစ္ေယာက္ကို
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စိတ္မခ်တတ္တာ
ေဖေဖ့ အမွားမဟုတ္ပါ…
အသက္ေတြ ႀကီးလာၿပီး
စိတ္ဓါတ္ေတြ မရင့္က်က္တဲ့ သမီးကလဲ
ေဖေဖ့ ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း မသိတဲ့
ပီဘိ ကေလးငယ္ေလးပါ…
ေဖေဖကလဲ ခြင့္လႊတ္အျပံဳးေတြနဲ႕
သမီးကို ရင္ခြင္ထဲမွာထား
ဆံပင္ေလးကို သပ္ေပးလိုက္တဲ့အခါမ်ား
ေလာကႀကီးက ဘာနဲ႕မွ ႏွဳိင္းယွဥ္လို႕ မရေအာင္
သာယာေနျပန္ေရာ ေဖေဖ …
ဘယ္ေနရာေတြပဲ ေရာက္ေရာက္
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အစားေတြပဲ စားစား
ဘယ္ေလာက္ႀကီး တိုးတက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကမာၻကိုပဲ သြားရပါေစ …
ေဖေဖ ရင္ခြင္ေလာက္ သာယာၿပီး လံုျခံဳႏိုင္တဲ့ေနရာ
သမီး ႐ွာလို႕ မေတြ႕ေသးပါ ...
မွတ္မိေနေသးတယ္ေဖေဖ…
ဟိုး….. ၿမိဳ႕ငယ္ေလးဆီကေန
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာမွမသိတဲ့
သမီး ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့
စိတ္မခ်တဲ့ မ်က္လံုးအစံု
မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲေနတာ
ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပဲ… ေဖေဖ
အဲလိုပဲ ေဖေဖ ခင္းေပးတဲ့ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း
ေဖေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပညာတတ္ နံမည္ေလးရလို႕
အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္လို႕ သြားျပန္ေတာ့လဲ
ေဖေဖ့ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲက အရင္တုန္းကလိုပဲ
မေျပာင္းမလဲ စိတ္မခ်တတ္ေနတုန္းဆိုတာ
သမီး သိေနတယ္ … ေဖေဖ
သမီးကို မရုိက္ရက္ခဲ့တဲ့ေဖေဖ
ေလာကဓံ႐ုိက္ခ်က္ေတြ ခါးစည္း ခံေနရေတာ့
ရင္ထဲ မခ်ိေအာင္ပဲ… ေဖေဖ
မခ်ိေပမဲ့ ေဖေဖ
လူတိုင္း တစ္ေန႕ သြားရမဲ့လမ္း
ေဖေဖ့ သမီးဆိုတဲ့ ပီဘိေကာင္မေလး
ပိုလို႕ မစြမ္းတာ ခြင့္လႊတ္ပါ … ေဖေဖ...
ခုေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္တည္း
ေဖေဖမပါပဲ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း
ဆူးခင္းလမ္းကို ၾကံဳလဲ ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ႕ ဟန္လုပ္လို႕
ေဖေဖ သင္ေပးထားတဲ့
ေလာကနီတိေလးကို ရင္မွာထား
သမီး ေလွ်ာက္သြားေနရတယ္…ေဖေဖ
ပန္းခင္းလမ္းနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့လဲ
ေဖေဖေျပာတဲ့ ဘ၀မီးပိြဳင့္ႀကီးကို သတိရလို႕
စိမ္းၿပီးရင္ ၀ါ ၊ ၀ါၿပီးရင္ နီမွာ သဘာ၀မို႕
တအား မေပ်ာ္ရဲ ခဲ့ပါဘူးေဖေဖ…
စိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမရတဲ့အခါ
ငိုစရာ ေဖေဖ့ရင္ခြင္မ႐ွိေတာ့ေပမဲ့
ေဖေဖ သင္ေပးတဲ့ ေလာက သင္ခန္းစာေတြ
ရင္ထဲ ထည့္လို႕ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္ခဲ့ၿပီ … ေဖေဖ …
ကဲ … ဒါဆို … ေဖေဖ …
သမီးကို စိတ္မခ်တဲ့ မ်က္လံုးေတြ စံုမွိတ္သြားတဲ့ အခိုက္
ေဖေဖ သြားမဲ့လမ္း အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မဲ့လမ္းကို
ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေလွ်ာက္လို႕လွမ္းပါ… ေဖေဖ…
သမီးလဲ ဘုရား႐ွိခိုးတိုင္း ဆုေတာင္းလို႕
ေဖေဖသြားမဲ့လမ္း ေျဖာင့္တန္းပါေစ…
ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ပါေစ …
႐ွိခိုးဦးခိုက္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္…ေဖေဖ


                          ကဗ်ာထဲက ကၽြန္မကို စိတ္မခ်တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေဖေဖ ကၽြန္မကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားပစ္ခဲ့တာ ဒီေန႕ဆို ႐ွစ္လ တင္းတင္းျပည့္သြားၿပီ… ကၽြန္မရဲ႕ ေနာင္မွရတဲ့ ေနာင္တေလး အေၾကာင္းပါ... ကၽြန္မလိုမ်ဳိး မၾကံဳရေအာင္ပါ … ကၽြန္မ ေဖေဖ ေနမေကာင္းဘူးလို႕ အိမ္က ဖုန္းဆက္လာေတာ့ အျမဲတမ္း က်န္းမာေရး ေကာင္းတတ္တဲ့ သူဆိုေတာ့ အရမ္းႀကီးျဖစ္တယ္လဲ မထင္ထားခဲ့ဘူး… ကၽြန္မ ေဖေဖက အသက္သာ ၇၅ႏွစ္ ႐ွိလာတယ္ … အဖ်ားအနာ သိပ္မ႐ွိခဲ့ဘူး… သူ႕ကိုယ္သူလဲ အျမဲ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ နံနက္ မိုးလင္းရင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလး ထိုင္လိုက္ရမွ ( အိမ္က ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေကာ္ဖီမ်ဳိးပဲ ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္ ဆိုင္က လၻက္ရည္ကမွ ပိုၿပီး အရသာ႐ွိတာလို႕ ထင္တတ္သူပါ..) လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တဲ့ အရသာကိုပဲ ႀကိဳက္တာလား … လၻက္ရည္ကိုပဲ ႀကိဳက္တာလား ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိခဲ့ဘူး… ကၽြန္မ သိတာေတာ့ ကၽြန္မရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႕ မဲဆြယ္ေလ့ ႐ွိတယ္ .. ရန္ကုန္မွာ တစ္ေနရာရာ မသြားလိုက္နဲ႕ .. သြားလိုက္လို႕ ဘယ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲက Lucky Seven လၻက္ရည္ဆိုင္ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ထိုင္လိုက္ခ်င္ ေသးတယ္ … ဆူးေလ နား အေၾကာင္းကိစၥ ႐ွိလို႕ သြားရင္လဲ မဂၤလာ လၻက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရေအာင္ ဆိုၿပီး မေမ့မေလ်ာ့ သတိေပးတတ္တယ္ … (အဲဒီေလာက္ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခ်င္သူ) ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကားကေတာင္ လၻက္ရည္ဆိုင္ သြားခ်င္တယ္ ေျပာလို႕ ကၽြန္မရဲ႕ အစ္မနဲ႕ သူ႕ေျမးကို ေခၚၿပီး ေ႐ႊဂုံတိုင္က “Lucky Seven” လၻက္ရည္ဆိုင္ သြားၿပီး ျပန္လာလို႕ အိမ္လဲ ေရာက္ေရာ မူးလဲ သြားတာ သတိလစ္ သြားခဲ့တယ္တဲ့ … အဲဒီ အခ်ိန္ထိလဲ ကၽြန္မ မေရာက္ေသးဘူး… မနက္ပိုင္းျဖစ္လို႕ ဖုန္းဆက္ၿပီး ညပိုင္းက် သတိျပန္ ရလာေတာ့ သိပ္စိတ္မပူခဲ့မိဘူး … ေနာက္ေန႕ က်လဲ ကၽြန္မနဲ႕ ဖုန္း ေျပာႏိုင္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေပါ့… ကၽြန္မ အစ္မေတာ္ ေတြကိုေတာ့ မေပါ့ဖို႕ ေဆးခန္း သြားျပဖို႕ေတြ တိုက္တြန္းရင္းနဲ႕ ဖုန္းနဲ႕ပဲ ကၽြန္မ မွာေနခဲ့မိတယ္ … ေဆးခန္း သြားျပေတာ့ လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးၿပီး ဆရာ၀န္က ေဆး႐ုံတက္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္ … ေဖေဖကလဲ ကၽြန္မ အေဖပီပီ ေခါင္းမာစြာနဲ႕ ေပကပ္ၿပီး မတက္ခဲ့ဘူး… အိမ္မွာ ေဆးေသာက္ရင္းနဲ႕ မသက္သာပဲ သူ႕ေ၀ဒနာေတြ နာက်င္တဲ့အခါ ညဆို မအိပ္ႏိုင္ပဲ ကေယာင္ကတန္းေတြ ေအာ္ေနခဲ့တယ္ဆိုၿပီး အိမ္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္ …(ကၽြန္မကို ဒုကၡမ်ားတယ္ .. မမွာနဲ႕လို႕ ေျပာတဲ့ ၾကားထဲက ) ကၽြန္မ အစ္မက လာရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုမွ အလုပ္ေတြ ကမန္းကတန္း ျဖတ္ၿပီး ေရာက္သြား ပါတယ္ … ကၽြန္မေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေရာက္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး “ ေဖေဖ ေဆး႐ုံတက္မွ ျဖစ္မယ္ … အိမ္မွာ ဒီလို ေ၀ဒနာႀကီးကို ခံစားေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္မလဲ … ေဆး႐ုံတက္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ ကုသ မႈေတြ ခံယူလိုက္မွ ေနေကာင္းမွာေပါ့ ” ဆိုၿပီး ကၽြန္မ ေျပာေတာ့ ႏွစ္ခြန္း မတိုက္တြန္းလိုက္ရဘူး … ခ်က္ခ်င္း တက္မယ္ ဆိုေတာ့ သကၤန္းကၽြန္း စံျပေဆး႐ုံႀကီးမွာ တင္ျဖစ္တယ္ … ေဆး႐ုံ ေရာက္တဲ့ညပဲ သတိလစ္သြားလိုက္တာ ဆရာ၀န္ေတြ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ကုသလိုက္တာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနေတာ့ ျပန္သတိရလာေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ကၽြန္မတို႕ေတြကို ေကာင္းေကာင္း မသိသလိုပဲ … ကၽြန္မရဲ႕ အစ္မကလဲ ေမာင္ႏွမေတြ အကုန္စံုလင္စြာ ေရာက္လာၾကေပမဲ့ မေျပာနဲ႕ …ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာေတြကို … ခုခ်ိန္မွာ ဘုရားစာ႐ြတ္ေပး ၊ ဘုရားတရားေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲ ေရာက္ပါေစဆိုလာေတာ့ သူေျပာတာလဲ မွန္ပါတယ္ဆိုၿပီး ဘာမွ ေျပာဖို႕ အခြင့္အေရး မ႐ွိခဲ့ဘူး … စံျပေဆး႐ုံကလဲ သူတို႕အပိုင္းက ဒါေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္ … ရန္ကုန္ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ထပ္သြားျပပါ ဆိုလာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးကို ေ႐ႊ႕ခဲ့ရျပန္တယ္ … အဲဒီမွာ ေဆးသြင္း ေဆးတိုက္ေနရင္း တစ္ပါတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မတို႕ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ … အဲလိုနဲ႕ ရန္ကုန္မွာ ေဆး႐ုံတက္တာ ႏွစ္ပါတ္ေလာက္နဲ႕ ရက္လည္ၿပီးလို႕ လလည္ဆြမ္းသြတ္တဲ့ အထိေနလိုက္တာ ႏွစ္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္ … အဲဒီ ႏွစ္လကို ေဖေဖ႐ွိေနတုန္း ေနမေကာင္းစ ျဖစ္ကတည္းက သြားလိုက္ရင္ ကၽြန္မေဖေဖနဲ႕ စကားေတြ ေျပာရအံုးမွာ … ခုေတာ့ ကၽြန္မေပးတဲ့ အခ်ိန္ေနာက္က်လို႕ စကားေျပာခြင့္ မၾကံဳခဲ့ဘူး.. အေၾကာင္းျပခ်က္ ကေတာ့ အလုပ္မအားလို႕ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ေပါ့ … စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေနာင္တေတြ တေပြ႕တပိုက္နဲ႕ အလုပ္ဆိုတာ ကိုယ္မေသမခ်င္း လုပ္ရမဲ့အရာပဲ ဆိုတာ နားလည္ လိုက္ရတယ္ … အခ်ိန္ကာလကို မခြဲျခမ္းတတ္ေတာ့ ေနာင္တဆိုတဲ့ အရာေတြကိုပဲ လက္ခံ ရ႐ွိလိုက္ရပါတယ္ … ( ကၽြန္မေဖေဖ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္း….. သီတင္းကၽြတ္ အခါသမယမွာ ပိုလို႕ သတိရေနမိတယ္…)

ပံုေလးကို  ဒီဆိုက္ ကေန ကူးယူအသံုးျပဳပါတယ္ ..

12 comments:

Unknown said...

အက်ိဳးအေၾကာင္း အခုမွေသခ်ာသိရတယ္။
စိတ္မေကာင္းပါဘူး သူငယ္ခ်င္း...။
လင္းရဲ႕အေဖနဲ႕အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုေတာ့ စကားေျပာခြင့္ ၊ ျပဳစုခြင့္ရလိုက္ေသးတာပဲ၊ ေနာင္တ မရပါနဲ႕။

khun said...

ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး
မလင္းရယ္.......
အစ္မက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ အနားမွာေနလိုက္ရတာ
အမ်ားၾကီးကံေကာင္းတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။

လင္းငယ္ said...

ဟဲဟဲရျပီ။ မန္႔လို႔။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ ဒီဇာတိခ်ဳပ္လို႔ ေနာက္ဇာတိ ေပၚသြားတာပါပဲ။ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာတရားေပါ့လို႔ပဲ ႏွလံုးသြင္းထားလိုက္ပါ။ ဒီဘ၀မွာ ေတြ႔ၾကံဳမဲ့ ေရစက္ ကုန္သြားလို႔လို႔ပဲ မွတ္လိုက္ပါ။ ေနာက္ျပီး အေဖနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေတြ႔ျပီးစကားေျပာဖို႔က ဒီေလာက္ေလးပဲ အခ်ိန္ရမယ့္ အေၾကာင္းရွိခဲ့လို႔လိုပဲ ေျဖသိမ့္လိုက္ပါ။

ဝက္ဝံေလး said...

အေပၚက ေက ေျပာသလိုပဲ ျပဳစုခြင္႔ရလုိက္ပါတယ္ အဲလိုပဲ သတ္မွတ္လုိက္ပါ လင္းရယ္

ဝံေလးလဲ ဘာအားေပးရမွန္းေတာင္မသိပါဘူး

Nyi Nyi said...

ခုမွသိရေပမယ့္ထပ္တူခံစားမိပါတယ္။
အေဖတစ္ေယာက္ဆံုးရႈံးတာအလုပ္ဆံုးတာထက္ဆိုးတယ္။အလုပ္ကျပန္ရွာရင္
ရေပမယ့္အေဖဆိုတာျပန္ရွာလို့ရတဲ့အရာမဟုတ္သလို..ႏွစ္ခါလဲမရ၊ ႏွစ္ခုလဲမျဖစ္ႏုိင္တဲ့ၿပိဳင္ဖက္ကင္းရွိတည္မႈတစ္ခုပါပဲ။ အေဖကိုဒီလိုခ်စ္တတ္တဲ့သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာနဲ့တင္သူ့အတြက္
လံုေလာက္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလိုဆုေတာင္းေပးပါတယ္။

ေႏြဆူးလကၤာ said...

စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ အေဖဆိုတာ လူတိုင္းရဲ႕ ေကာင္းကင္ပါပဲ။ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ။

Beauty Studio USA Branded Store said...

အေဖအေမဆိုကတဲက စိတ္ဝင္တစားဖတ္လိုက္တာ။အခုေတာ့ ရင္ထဲတစ္ဆို႔ဆို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လဲ ခံစားဖူးေတာ့ ဒီေဝဒနာကို နားလည္တယ္။အေဖပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးဆို ရင္ထဲမေကာင္းဘူးဗ်ာ။ ေကာင္းရာဘုံဘဝေရာက္ပါေစဗ်ာ။

လင္းၾကယ္ျဖဴ said...

ဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရပါတယ္..ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာမိပါတယ္
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘကို သတိတရ ရွိရင္း ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ဂါရ၀ျပဳတာ
ေကာင္းတယ္...
ညီမ ေဖေဖ လည္း ေကာင္းရာမွာ စံစား ခံစား ေနမွာပါ..ေသခ်ာပါတယ္..
သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ေစတနာေကာင္း ကုသုိလ္ျမတ္ေတြေၾကာင့္ေပါ့...
အားလံုး အဆင္ေျပ ပါေစခင္ဗ်ာ..
ေလးစားစြာ

maylay said...

လင္းေရ ေဖေဖဆိုတာ ဟုတ္တယ္ ကိုယ့္တို႔ရဲ႕ေကာင္းကင္ၾကီးပါပဲ။ လင္းရဲ႕ေဖေဖ ေကာင္းရာ မွာ စံေနရမွာပါ။ လင္း လုပ္ေပးနိုင္ခဲ့တယ္။ လင္း ေနာက္ထပ္ျပီး လုပ္ေပးနိုင္ေသးတယ္ေနာ္။ လုပ္ေပးပါ။ ေဖေဖ ရရွိခံစားပါေစ။ ေဖေဖ့အတြက္ရည္စူးပါ။ ေဖေဖ့ကို ဒီေလာက္ခ်စ္တဲ့သမီးရွိခဲ့တာ ေဖေဖ့အတြက္ ျပည့္စံုမွာပါ။

ဏီ(န္)ကင္း said...

ခံစားသြားပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္လဲအေဖသံေယာဇဥ္ႀကီးသူတစ္ေယာက္ေပါ့။ အေဖနဲ႔အေမဆိုရင္ အေဖ့နဲ႔ပိုအဆင္ေျပတယ္။ နားလည္မွုေပါ့ဗ်ာ စကားမစပ္
ကၽြန္မ အသက္ေတြသာ ႀကီးလာတယ္…
စိတ္ဓါတ္ေတြ မရင့္က်က္ႏုိင္တဲ့ သမီး တစ္ေယာက္ကို
ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ စိတ္မခ်တတ္တာ
အဲဒိအပိုဒ္မွာဘာလို႔ ကြ်န္မ ဆိုတာကိုသံုးထားတာလဲ ။ သမီးလို႔ပဲသံုးရင္ စာမေထာက္ေတာ့ဘူးလားလို႔ပါ။

ေလးစားစြာျဖင့္

ဏီ(န္)ကင္း

Anonymous said...

အေဖ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ.. တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လဲ တေန႔ အဲဒီလမ္းကုိ လုိက္ရမွာပါပဲ....။ ဒါေပမဲ့ အစားထုိးမရတဲ့သူ ဆုံးရွဳံးတာေတာ့ ကုိယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ဗ်ာ။

သားၾကီး said...

စိတ္မေကာင္းဘူး လူတိုင္းမွာအေဖဆိုတာ႐ွိခဲ့ၾကတယ္ အဲဒါေၾကာင့္
အေဖတစ္ေယာက္ရဲ့ဆံုး႐ံႈးမႈကိုထပ္တူခံစားရတယ္
အခုလူ႕သက္တမ္းဟာသိပ္တိုေတာင္းပါတယ္
၇၅ႏွစ္တိတိေနထိုင္သြားႏိုင္ခဲ့တာညီမေလးတို႔ေဖေဖကံေကာင္းတာပါပဲ
ညေလးတို႔ေဖေဖေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ