Friday 25 September 2009

ဥစၥာ ႐ွာရာ

                

                              ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ခဏ ျပန္ျဖစ္တုန္းက ျပည္ကို သြားခ်င္တာနဲ႕ပဲ ဘာနဲ႕ သြားရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားမိေတာ့ မစီးရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရထားနဲ႕ သြားဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္ …အဲဒါနဲ႕ ရထားနဲ႕ သြားလိုက္တာ ရထားေပၚမွာလဲ အစားအေသာက္ ေစ်းသည္ေတြ အျပည့္နဲ႕ ခရီးကလဲ မထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ေတြ ၾကည္ႏူးေနခဲ့ သလိုပါပဲ .. ကၽြန္မရဲ႕အစ္မ ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္က ကားစီးစီး ရထားစီးစီး မူးၿပီး အန္တတ္ေသးတယ္ .. သူက ကၽြန္မေဘးမွာ မူးၿပီး အန္ေနေလေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ ရထားေပၚမွာ လိေမၼာ္သီးေတြကို ျခင္းႀကီးနဲ႕ ထည့္ၿပီး လိုက္ေအာ္ေရာင္း ေနတဲ့သူေတြ ကၽြန္မတို႕ ခံုနား ေရာက္လာတာနဲ႕လဲ အေတာ္ျဖစ္ၿပီး လိေမၼာ္သီး ၀ယ္ေကၽြးရင္ေတာ့ အန္ခ်င္တာ သက္သာေလာက္မယ္လို႕ ေတြးမိ လိုက္တယ္ .. လိေမၼာ္သီးသည္ကလဲ ေၾကျငာ ၀င္ေနေတာ့ ေစာင့္ရေသးတယ္… သူ႕ လိေမၼာ္သီး ေၾကျငာပံုက “ေဟာဒီက လိေမၼာ္သီးေတြ သီရိမဂၤလာေစ်းက အတိုင္း ဒါ႐ုိက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းေပးေနတာ ၁လံုးကို ၃၀၀ ၊ ၂လံုးယူရင္ေတာ့ ၅၀၀နဲ႕ေပးမယ္၊ ေအး ၁၀၀၀ဖိုး ၀ယ္တဲ့ မိဘျပည္သူမ်ားကိုေတာ့ ၅လံုး ေပးမယ္ဗ်ာ ၊ တစ္လံုးကို ၂၀၀ႏွဳန္းပဲ က်ေတာ့တယ္ခင္ဗ် ၊ ကဲ ဘယ္နားက ယူအံုးမလဲ” ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းပါတယ္ …ကၽြန္မကေတာ့ သူ အဲလို မေလွ်ာ့ေပးလဲ ၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူး႐ွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္ ပါတယ္ ..ၿပီး ၁၀၀၀ ဖိုး ၀ယ္လိုက္တာေပါ့ .. အျပင္က ေစ်းသိလို႕ မဟုတ္ေပမဲ့ သူေျပာပံုဆို ၁၀၀၀ ဖိုး၀ယ္မွ တန္မဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနေတာ့ ၁၀၀၀ဖိုး ယူမယ္ေပါ့ .. ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ျဖစ္တိုင္း ေစ်းဆစ္ၿပီး မ၀ယ္ရဲတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ .. ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေစ်းသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႕ ေရာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ွားပါး သေလာက္ပါပဲ .. ေစ်းေသခ်ာ မၾကားလို႕ ျပန္ေမးရင္ေတာင္ စိတ္မ႐ွည္လို႕ ေဟာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ .. ပိုဆိုးတာ ေစ်းက သံုးေနၾက မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္က ”ဘယ္ေစ်းလဲ အစ္မေရ..” လို႕ ေမးလိုက္ရင္ သူက “၂၀၀” လို႕ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဒီမွာ ကီလို ေတြ မစ္ေတြနဲ႕ သံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႕ေျပာလိုက္တဲ့ ေစ်းက အစိတ္သားေစ်း ေျပာလားမသိ ၁၀သားေစ်း ေျပာလားမသိ ျပန္ေမးလိုက္မိလို႔ တစ္ခါက ႏွစ္ခါဆို ေဟာက္လိုက္မွာကလဲ ေၾကာက္ေသးဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ၀ယ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးသြားရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ပါတယ္ .. ကၽြန္မကေတာ့ ဒီမွာ ေစ်းသံုးရသလို (fixed price ) ေရာင္းတာကို ပိုသေဘာက်မိတယ္ .. ကိုယ္နဲ႕ အဆင္ေျပတာကို စဥ္းစားတာပါ .. ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဆိုင္ေတြမွာ ေရသန္႕တစ္ဗူး ၂၀၀ အမ်ားဆံုး ၂၅၀ ေလာက္ပဲ ေပး၀ယ္ရေပမဲ့ ကၽြန္မ စီးခ်င္တဲ့ ရထားေပၚမွာေတာ့ ၄၀၀ အထိေတာင္ ေပး၀ယ္ေသာက္ရတယ္႐ွင့္ … (ေရခဲစိမ္ထားလို႕ပါတဲ့) ကိုယ္က ေသာက္ခ်င္တာကိုး ရာသီဥတုကလဲ ပူလြန္းအားႀကီးလို႕ ေရခဲေလးမွ စိမ္မထားရင္ ေရေသာက္ေနရတယ္လို႕ မထင္မိေတာ့ ေပးရပါေစေပါ့ …ေစ်းသည္ေတြကို ကၽြန္မ ေၾကာက္တာလဲ မေျပာနဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ သံပုရာသီး၀ယ္မလို႕ ထိုင္မိ႐ုံ႐ွိေသး ကၽြန္မေ႐ွ႕မွာ သံပုရာသီး၀ယ္ေနတဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ကို ေစ်းသည္ အစ္မႀကီးက “ သံပုရာသီးကို အဲေလာက္ ေ႐ြးေနရင္ ၀ယ္မေနနဲ႕ေတာ့ ဒီ့ျပင္မွာ သြား၀ယ္ ” ဆိုၿပီး သူေ႐ြးထားတာ ေလးေတြကိုလဲ သူ႕ဗန္းထဲ ျပန္သြန္ခ် ပစ္လိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္မေ႐ွ႕က အစ္မလဲ ”ဟာ ..ဘာျဖစ္လို႕လဲ .. ကၽြန္မကို သံပုရာသီး မွာလုိက္လို႕ ၀ယ္တာ ..ဘယ္လိုဟာ ေ႐ြးရမွန္းလဲ မသိလို႕ ၾကာေနတာပါ .. အစ္မကလဲ ေကာင္းေကာင္း ေျပာလဲ ရသားနဲ႕ ” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္ .. ေစ်းသည္အစ္မ ျပန္ေျပာပံု ေလးကလဲ ဘယ္ေလာက္သင္းလဲဆို ”ဟိတ္.. ေစ်းေရာင္းေနတာ .. အၿငိမ့္မင္းသမီး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး.. ဒါ့ထက္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ မေျပာတတ္ဘူး” တဲ့ .. သူတို႕ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကလဲ မသိေပမဲ့ သံပုရာသီး၀ယ္မဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို အဲဒီနဲ႕ ေ၀းရာကို ေရာက္လာလိုက္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိလိုက္ဘူး .. သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဲဒီဆိုင္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ..“ Customer is always right ” ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ႏိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးဖို႕ မဟုတ္ေသးဘူး ျဖစ္မွာပါ ... ဒါကလဲ လမ္းေဘး ေစ်းသည္မို႕လို႕ ထားပါေတာ့ .. စတိုး ဆိုင္ႀကီးေတြ ၊ ဆူပါမတ္ကက္ေတြ၊ ဟိုက္ပါမတ္ကက္ေတြ မွာလဲ နဲနဲမွ ပတ္မၾကည့္လိုက္နဲ႕ သူတို႕ ၀န္ထမ္းေတြ တစ္ေယာက္(သို႕) တစ္ေယာက္မက ေနာက္က ပါလာၿပီ .. ၿပီးရင္ ၀ယ္ႏိုင္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႕လဲ ၾကည့္တတ္ေသးတယ္ .. ပစၥည္းတစ္ခု ခု ၀ယ္ဖို႕ ရည္႐ြယ္ၿပီး သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားဖူးပါတယ္ .. ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႕ သဟဇာတ မျဖစ္ဖူးထင္ရင္ မ၀ယ္ပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ .. ဒီကိစၥေတြက ဘယ္သူ႕ကိုမွ complaint တက္လို႕ရတဲ့ ကိစၥေတြမွ မဟုတ္တာ .. ေခါက္႐ုိးလဲ က်ဳိးေနၿပီေလ .. ခုေျပာခ်င္တာက ေန႔စဥ္ ေရာင္း၀ယ္ေနပါရက္နဲ႕ ေျဗာင္က်က် လုပ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ .. ခုနက ေၾကျငာၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ လိေမၼာ္သီးကိုလဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ ေစ်းဆစ္ၿပီး မ၀ယ္ရဲတာ အက်င့္လို ျဖစ္ေနေတာ့ (ပိုက္ဆံေပါလို႕ မဟုတ္ပါဘူး .. အေဟာက္ခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ပါ ..ေၾကာက္တယ္ဆိုတာကလဲ ကၽြန္မက လူေကာင္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ အားခ်င္းကလဲ မမွ်ဘူးေလ း-) ေစ်းမဆစ္ပဲနဲ႕ ၀ယ္လိုက္မိတာ… ခဏေနေတာ့ ခုနက သေကာင့္သားေတြ လိေမၼာ္သီး ျခင္းႀကီးဆြဲၿပီး ကၽြန္မတို႕ နားကို တစ္ေက်ာ ့ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္ .. ထပ္ၿပီးေၾကျငာ ျပန္ပါတယ္ … “ ကဲ .. မိဘ ျပည္သူအေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား .. ဒီတစ္ခါ လိေမၼာ္သီးေတြကို ေငြေပၚ ပစၥည္းျဖတ္မွာမို႕ တစ္လံုးကို ၂၀၀ ၊ ၅၀၀ဖိုးကို ၃လံုးနဲ႕ ၁၀၀၀ဖိုး ယူရင္ေတာ့ ၇လံုး ေမတၱာ လက္ေဆာင္ ၁လံုးအပို ေပးတယ္ခင္ဗ် .. ကဲ ဘယ္နားက ယူအံုးမလဲ” တဲ့ … ကၽြန္မစားလက္စ လိေမၼာ္သီးေလး ပထမ ခ်ဳိသလိုလိုနဲ႕ စားရင္းနဲ႕ ခ်ဥ္သလိုလိုေလး ျဖစ္လာသလားပဲ … မၿပီးေသးဘူး႐ွင့္ … ရထားတြဲ တြဲေပါက္စိ လိုက္ေရာင္းလိုက္တာ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ကၽြန္မတို႕နား ျပန္ေရာက္ လာျပန္ေရာ … ဒီတစ္ခါ ေၾကျငာပံု ေလးက “ ကဲ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ လိေမၼာ္သီးေတြ နဲနဲပဲ က်န္ေတာ့တာမို႕ မိဘျပည္သူမ်ားကို အထူး ေလွ်ာ့ေစ်းအေနနဲ႕ ဘယ္မွာမွ ၀ယ္လို႕ မရႏိုင္တဲ့ ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းေပးအံုးမယ္ဗ်ာ .. တစ္လံုးပဲ ယူရင္ေတာ့ ၁၅၀နဲ႕ ထားေပးမယ္ ခင္ဗ် ..၅၀၀ ဖိုးကို ၄လံုး ေပးမယ္ဗ် .. ၁၀၀၀ ဖိုးအားေပးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုေတာ့ အထူးႏွဳန္း ၉လံုးေပးမယ္ခင္ဗ် ” တဲ့ … ကၽြန္မ လိေမၼာ္သီး ေလးေတာ့ ခ်ဥ္သလိုလို လို႕ ထင္တာ .. မဟုတ္ဘူး .. တကယ္ ခ်ဥ္လာတာပဲ … ကိုေ႐ႊသေကာင့္သားေတြ တစ္တြဲလံုး ပတ္လိုက္တာ ေနာက္တစ္ခါမ်ား ေရာက္လာ အံုးမွာလား ေတြးေနတာ … ကၽြန္မအေတြးေလးေတာင္ အဆံုး မသတ္ေသးဘူး … ကၽြန္မတို႕နား ေရာက္လာ ျပန္ပါတယ္ … ဒီတစ္ခါ ေၾကျငာပံုေလးကလဲ မွတ္သားစရာပါ …“ ကဲပါ … ဒီတစ္ခါေတာ့ ေ႐ွ႕ဘူတာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆင္းေတာ့မယ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးလဲ ၿပီးေတာ့မွာမို႕ လက္က်န္ လိေမၼာ္သီးေလးေတြလဲ အိမ္ျပန္ မသယ္သြားရေအာင္ အေလးခံ မသယ္ေတာ့ပဲ အ႐ွဳံးခံၿပီး ေရာင္းေပးခဲ့မယ္ဗ် …၁လံုးကို ၁၀၀နဲ႕ပဲ ယူ …အဲ ၅၀၀ဖိုးမ်ား ယူရင္ ၆လံုးေပးခဲ့မယ္ဗ် … ၁၀၀၀ဖိုး ယူမဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုေတာ့ ၁၃ လံုးေတာင္ ေပးခဲ့မွာဗ် .. ကဲ လက္က်န္ေလး ျဖတ္လိုက္ရေအာင္ … ဆင္းေတာ့မယ္ခင္ဗ်” တဲ့ …ကၽြန္မတို႕ လိေမၼာ္သီး ခ်ဥ္႐ုံတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး … ခါးလို႕ ဆက္ေတာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါလား..

                           “ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ ” မို႕ အျမတ္ယူၿပီး ႐ွာေဖြ စားေသာက္ ေရာင္းခ်ရတာကို မေျပာလိုပါ … ခုလိုမ်ဳိးက် တကယ့္ကို ေျဗာင္က်က်ႀကီးကို ၀ယ္သူေတြကို မလိမ့္တစ္ပတ္ လုပ္ေရာင္း ေနခဲ့တာ … ကၽြန္မတို႕လို တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးသြားသူမ်ားကို အကြက္က်က်ေလး အခ်ဥ္ဖမ္း လိုက္တာလို႕ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္ … အျပန္က်လဲ ရထားနဲ႕ပဲ ျပည္ကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္လာ ျဖစ္ပါတယ္ … အျပန္က် လိေမၼာ္သီး မေရာင္း ေတာ့ဘူး႐ွင့္ .. ပန္းသီး ပါတဲ့ … ကၽြန္မေတာ့ အားမေပး ေတာ့သလို သူတို႕ကို ၾကည့္လဲ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ … ( တစ္ခါေသဖူးသြားၿပီကိုး …)


                           ကၽြန္မ အသြားတုန္းက ၀ယ္စားျဖစ္တဲ့ လိေမၼာ္သီးပံု နဲ႕ အျပန္မွာ မ၀ယ္စားျဖစ္ေတာ့တဲ့ ပန္းသီးပံုေလးေတြပါ… ကၽြန္မ၀ယ္စားခဲ့တဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြ အဲေလာက္ မလွဘူး… ကၽြန္မ ပို႕စ္ကို လာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတာ့ လွတာေလးေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ စားခ်င္လဲ စားလို႕ရေအာင္ ဒီဆိုဒ္ ကေလးကေန ႐ွာၿပီး တင္ေပးလိုက္တာပါ …


                           ပို႕စ္ေလးကိုလဲ ကိုယ္ “အ” လို႕ ကိုယ္ခံရတယ္ပဲ သေဘာထားရင္း ေၾကျငာ ေကာင္းပံုေလးကို မွ်ေ၀လိုက္တာပါ … (မွတ္သားစရာ ေတြကလဲ ပါတယ္ ဆိုေတာ့ေလ ..) ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္ လိုစိတ္နဲ႕ ေရးလိုက္တာ မဟုတ္ပါ … အျပစ္တင္ခ်င္းတင္ရင္ ကိုသူရိန္ကိုပဲ တင္ၾကပါ… ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုသူရိန္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ အေဟာင္းေလးေတြ ၀င္ေမႊ ဖတ္လိုက္တာ ပန္းသီးသည္ ေအာ္ေရာင္းပံု ေရးထားတာနဲ႕ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြ အမွတ္တရ တင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဥစၥာ႐ွာရာ ဆိုတဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္မိၿပီး ကၽြန္မ ခရီးသြားတုန္းက ဥစၥာ႐ွာၾကပံုေလးကို သတိရလိုက္မိလို႕ ေရးလိုက္တာပါ …

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဥစၥာ႐ွာရာ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ …

မလိမ့္တပတ္၊ ေခါင္းပံုျဖတ္၍
အနပ္အပါး၊ ျမတ္ႀကီးစား၍
သနားကင္းမဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးငဲ့၍
ရာခဲ့မသမာ၊ ထိုဥစၥာ၌
မခြာမခြဲ၊ အရိပ္မည္း။

ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္၊ ကိုယ့္အားသြန္၍
ေျဖာင့္မွန္တရား လက္ကိုင္ထား၍
သနားေမတၱာ အေလးသာ၍
႐ွာရသမွ် ထိုေငြစ၌
ဖိုးလမုေလး စမ္းေရေအး။

                                ကၽြန္မေတာ့ ကဗ်ာေလးကို အရမ္းသေဘာက်မိတယ္ … ကၽြန္မက ကဗ်ာေတြ ႀကိဳက္တတ္ေပမဲ့ သူတို႕ေတြက ကဗ်ာေတြ ခံစားေနရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ …ကၽြန္မ ေတြးမိသမွ် ေရးၾကည့္တာပါ ... ေခါင္းစဥ္ေလးကိုလဲ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ေလး ယူၿပီး ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတယ္ ... (ေခါင္းစဥ္ေရာ ကဗ်ာေလးေရာ အရမ္းႀကိဳက္လို႕ပါ ...)


Friday 18 September 2009

အလြဲမ်ားစြာ ကၽြန္မကမာၻ

လူ႕ေလာက မေရာက္ခင္
                               
                               ကၽြန္မေမေမက ကၽြန္မအထက္ သားသမီးေလးေယာက္ေမြးၿပီးေတာ့ ကေလးထပ္ မယူေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အစီအစဥ္နဲ႕ ေဆး႐ုံကို သြားၿပီး ကေလးမရေတာ့ေအာင္ သြားလုပ္ ပါတယ္..ဆရာ၀န္က စမ္းသပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ပါအံုး ဆိုလို႕ ေစာင့္ၾကည့္ရင္းနဲ႕ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ သူ႕ဗိုက္ထဲမွာ ႐ွိေနမွန္းသိလို႕ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပဲ လူ႕ေလာကကို ေရာက္႐ွိ လာခဲ့ရပါတယ္.. ကၽြန္မေဖေဖက ကၽြန္မ ငယ္ငယ္အရမ္း ဂ်ီက်တဲ့အခါမ်ဳိးဆို ” မင္္း ကံေကာင္းလို႕ လူ႕ေလာက ေရာက္လာတာ သိပ္ၿပီး ဂ်ီကန္မေနနဲ႕ “ လို႕လဲ ေျပာတတ္ေသးတယ္ .. မေမြးခင္ထဲက လူ႕ေလာကကို မေမွ်ာ္လင့္ပဲ လြဲမွားစြာ ေရာက္လာ ခဲ့တယ္…

အေနအထိုင္
                            
                               ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အစ္ကိုေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႕ ေယာက္က်ားေလးျဖစ္ခ်င္ ခဲ့ေသးတယ္… ကၽြန္မကို မိဘေတြက သမီးလို႕ေခၚရင္လဲ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္ .. သားသားေရ လို႕ ေခၚမွ ကၽြန္မ ျပန္ထူးတယ္ .. ေယာက္က်ားေလးလို ေနၿပီး ေယာက္က်ားေလး ေဆာ့တဲ့ ေဘာလံုးကန္တာတို႕ စြန္လႊတ္တာတို႕လဲ သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္ .. ကၽြန္မရဲ႕ေယာက္က်ားေလး ျဖစ္ခ်င္စိတ္ကို တြန္းအား ေပးတဲ့ ကပ္လ်က္ အထက္ကအစ္ကို တစ္ေယာက္ကလဲ ကၽြန္မကို ေယာက္က်ားေလးပဲ ျဖစ္ေစ ခ်င္ခဲ့ၿပီး သူကိုယ္တိုင္လဲ ကၽြန္မကို ညီေလးလို႕ပဲ ေခၚခဲ့ဖူးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ သူတတ္တဲ့အတတ္ ပညာေတြဆို အကုန္သင္ေပးခ်င္စိတ္လဲ ႐ွိေနခဲ့ဖူးတယ္.. မွတ္မွတ္ရရ သင္ေပးတာေလးတစ္ခု ကေတာ့ သူ ၈တန္းႏွစ္ ကၽြန္မ ၆တန္းႏွစ္မွာ သူက ကြမ္းယာစခိုးစားကာစ ကၽြန္မစားၾကည့္မယ္ ပူဆာလို႕သူက စားဆိုၿပီးေကၽြးတာကြမ္းယာထဲမွာလဲ ေဆး႐ြက္ႀကီးေတြ ပါေတာ့ ကၽြန္မမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ ျပန္ၿပီး ေအာ့ခ်င္သလို အန္ခ်င္သလိုနဲ႕ မ႐ွဴႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ လူႀကီးေတြလဲ သိသြားေရာ ကၽြန္မေဖေဖဆိုတာ ကေလးကို ဒီလိုေလွ်ာက္လုပ္ရပါ့မလား ဆိုၿပီး ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကၽြန္မအစ္ကို ကို ငါးဒဏ္သားေကၽြးလိုက္တာ..ေတာ္ေတာ္အီစလံေ၀ သြားတယ္ သူ႕ခမ်ာ .. အဲဒီကြမ္းမူးတဲ့အရသာ ဘာနဲ႕မွ မတူေအာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုး တာပဲ .. အဲဒီကတည္းက မွတ္သြားလိုက္တာ .. ကြမ္းစားၾကည့္ဖို႕ စိတ္ကူးမ႐ွိေတာ့ဘူး ..ကၽြန္မ ၈တန္းေလာက္ထိေအာင္ ေယာက္က်ားေလးစိတ္ သိပ္မေပ်ာက္ပါဘူး.. ကၽြန္မေဖေဖမႀကိဳက္လြန္းလို႕ ျပဳျပင္ယူမွ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ျဖစ္ ေနခဲ့တယ္.. ”ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရ ဆိုးတယ္ကြာ.. ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႕” လို႕လဲ ေျပာေလ့ ႐ွိပါေသးတယ္.. ျဖစ္ေတာ့သာ မႀကိဳက္တာ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာ ကၽြန္မေဖေဖပဲ ထင္တယ္ ကၽြန္မကိုဆို ေတာ္ေတာ္အ႐ြယ္ရလို႕ မိန္းကေလးပံု ျဖစ္လာတဲ့တိုင္ေအာင္ ဆံပင္႐ွည္ ေပးမထားခဲ့ဘူး..(အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရည္းစားထားမွာစိုးလို႕တဲ့..) ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္တာ ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူးေနာ္.ကၽြန္မဆံပင္ေတြ ဘယ္ေလာက္တိုေအာင္ ေခၚသြားျဖတ္ေပးလဲဆို ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ဓါတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကၽြန္မကို ေျပာင္လြန္းလို႕ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေတြကို အိမ္ေခၚလာလည္မယ္စိတ္ကူးရင္ ဓါတ္ပံုေတြ ၀ွက္ရတာ အလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ .. ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ေကာင္းေကာင္း ေထာပနာျပဳတတ္ၾကတယ္ .. “ နင့္ ေကကေ႐ွ႕ တစ္လက္မ ေနာက္ေျပာင္ေကနဲ႕ “ တဲ့ .. ေဖေဖ့ကို စိတ္မဆိုးရဲေတာ့ ကၽြန္မ ေဖေဖညွပ္ေနက် ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္က လူႀကီးကိုပဲ စိတ္ထဲကေန အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိမ္ဆဲ ေနမိတယ္.. ကၽြန္မ အခုေတာ့အိမ္န႔ဲ ေ၀းေနကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႕ ရၿပီဆိုေတာ့ ပထမဆံုး ဆံပင္ကို ႐ွည္ႏိုင္သေလာက္႐ွည္ေအာင္ ထားၾကည့္တယ္ .. ထားႀကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.. ခုေတာ့ ေခါင္းေလွ်ာ္ရတာ အဆင္မေျပလို႕ ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္..ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းပဲ ထားလိုက္ေတာ့တယ္..ေနာက္တစ္ခု ငယ္ငယ္ကမလုပ္ရတာ လုပ္ၾကည့္တာ ႐ွိေသးတယ္…အိမ္ကနံနက္ ၆း၀၀ နာရီ ထက္ ေနာက္က်ၿပီး အိပ္ယာထရင္ မႀကိဳက္လို႕ အျမဲ ေစာေစာထရတယ္… အဲဒါေတာ့ အိမ္နဲ႕ ပထမဆံုးေ၀းလို႕ ေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ စၿပီးအတိုး ခ်ၾကည့္ပါတယ္.ကိုယ္စိတ္ၾကိဳက္ ထခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွ ထပါတယ္..အျပင္ေဆာင္ဆိုေတာ့ ေအးေဆးပဲေလ.. အက်ဳိးရလဒ္ကေတာ့ ၉း၀၀ နာရီတက္တဲ့ ေက်ာင္းမမီလို႕ အတန္းထဲကိုကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလး ၀င္ၿပီး ေနာက္ဆံုးလြတ္တဲ့ခံုေလးမွာ ၀င္ထိုင္ရတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့တာပါပဲ … မလုပ္ခဲ့ရဘူးလို႕ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးတာေတြကို လုပ္ခြင့္ရလို႕ လုပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး.. စိတ္ထဲမွာ လြဲမွားေနတဲ့ စိတ္ကူးေတြကိုပဲ ျပန္ေတြ႕ရပါတယ္..တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ လြဲမွားမႈ ေတြပါ…. ဒါေပမဲ့ ကိုလုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္တဲ့ခဏေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ အျမတ္ျဖစ္မယ္...

အေျပာအဆို
                         
                               နဂုိက ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ (အဲဒီ ကၽြန္မ ဆိုတာႀကီးကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ တိုင္းစိတ္ပ်က္မိတယ္ ..) တစ္ခါမွ မေျပာဖူးသလို သံုးဖူးတာလဲ ဒီဘေလာ့ဂ္စလုပ္မွ ျမန္မာစာ ျမန္မာ့စကားကို အေလးထားတဲ့အေနနဲ႕ မသင့္ေတာ္ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး က်ိတ္မွိတ္ သံုးၾကည့္ရတဲ့ အျဖစ္ပါ..ကၽြန္မ ဆိုတာကို ဘာသာျပန္ၾကည့္တိုင္း ကၽြန္ - မ လို႕ ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သံုးရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ မေကာင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲလို႕ စဥ္းစားမိေနတယ္ ..(ကၽြန္မ အျမင္ကို ေျပာတာပါ ..သူမ်ားေတြ သံုးတာကိုလဲ ဘာမွ မေျပာလိုပါ ..ကိုယ့္ခံစားခ်က္ သက္သက္ကိုေရးလိုက္တာပါ..) အျပင္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ တတ္ႏုိင္သေလာက္ နံမည္ပဲ ထည့္ေျပာလိုက္တယ္.. နံမည္ထည့္ေျပာရ ေလာက္ေအာင္ မရင္းႏီွးသူမ်ား ကိုက်ေတာ့ မႏၲေလးသူလဲ မဟုတ္ပါပဲနဲ႕ မႏၲေလးသူေတြေျပာတဲ့ က်ေနာ္ (ကၽြန္ေတာ္.. ကၽြန္ျဖစ္ရတာခ်င္း တူရင္ေတာင္ေတာ္တယ္ဆိုေတာ့ မဆိုးေသးဘူး စဥ္းစားရင္း) ဆိုတာကို ေယာက္က်ားေလးစိတ္လဲ မေပါက္ေတာ့ပဲနဲ႕ သေဘာတက် သံုးၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ ..ခုတေလာ ျဖစ္လာျပန္တာ ေနသားတက် သံုးေနရင္းကေန မႏၲေလး ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္သူမ်ား က်ေနာ္ေျပာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းဆိုၿပီး ေဖာ္၀ပ္ေမးလ္ေတြ ၀င္လာျပန္ေတာ့ သံုးရတာမင္းတုန္းမင္းႀကီး အေၾကာင္း ၾကားၿပီး ေက်ာခ်မ္းလာလို႕ မသံုးခ်င္ျပန္ဘူး .. နံမည္သံုးေျပာေလာက္ေအာင္ထက္ ပိုရင္းႏွီးသူမ်ားကိုေတာ့ စိတ္႐ွင္း႐ွင္း နင္ ၊ ငါ လို႕ပဲ ခ်လိုက္တာပဲ.. အေျပာအဆိုမွာလဲ အဲလိုေပါက္ကရေတြ စဥ္းစားၿပီး ကဂ်ိဳးကေဂ်ာင္နဲ႕ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ျပန္ပါတယ္ .. (ကိုသားႀကီး ေျပာသလို ကၽြန္မလဲ ႀကီး ျပင္းတာပါ.. ႀကီး ပ်င္းတာမဟုတ္ပါဘူး..)

အစားအေသာက္
                       
                            ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တာ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အစားအေသာက္လဲ ေတာ္ေတာ္ဂ်ီးမ်ားခဲ့ဖူးတယ္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ အ႐ြယ္ရေနၿပီ ၁၀တန္းေလာက္ ေရာက္တဲ့ထိေအာင္လဲ င႐ုတ္သီး လံုး၀ မစားဘူး.. မစားတာမွ ဟင္းကို အေရာင္တင္င႐ုတ္သီးနဲ႕ ထည့္ခ်က္ရင္ေတာင္ အိမ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပႆနာေတြ ႐ွာၿပီး ဟင္းဖတ္ကို ေရေဆးစားရတာ အလုပ္တစ္ခု .. ဘယ္က်မွ စ စားဖူးလဲဆို ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္နဲ႕ေ၀းလို႕ေက်ာင္းသြားတက္ေတာ့ ကၽြန္မတက္တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ သံုးပံု ႏွစ္ပံုက ရခိုင္လူမ်ဳိးေတြ ႐ွိပါတယ္ ..အဲဒီ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္မွ ပထမဆံုး င႐ုတ္သီးစ စားတာ သေဘာၤသီးသုပ္ သူတို႕အေခၚ ေတာသုပ္တဲ့ …. မန္က်ည္းမွဲ႕ င႐ုတ္သီးစိမ္း ငပိေတြနဲ႕ သုပ္ထားတာပါ .... ပဲမႈန္႕မပါတာကို ေတာသုပ္ေခၚတယ္ ထင္ပါတယ္.. င႐ုတ္သီးမစားဖူးတဲ့ ကၽြန္မ စ စားေတာ့လဲ အဲဒါက စ စားေတာ့ ကၽြမ္းပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို စပ္ျပီး ေခါင္းတစ္ခုလံုးလဲ တူနဲ႕ထုထားသလို ခံစားရတဲ့ အစားအစာ.. ဒါေပမဲ့ ဘာက စြဲေဆာင္ထားမွန္းမသိဘူး.. ကၽြန္မပါးစပ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ အရသာ ႐ွိေနခဲ့ၿပီး ေရခြက္ႀကီး ေဘးခ် မ်က္ရည္ေတြ ႏွာရည္ေတြ သုပ္ၿပီး ရေအာင္ စားခဲ့ဖူးတယ္.. အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက အဲဒါကေနစၿပီး ကၽြန္မကို စြဲေဆာင္သြားတာ ရခိုင္သူငယ္ခ်င္းေတြ သုပ္ေကၽြးတဲ့ ေရခူသုပ္ ၊ ကန္ဇြန္း႐ြက္သုပ္ ၿပီးေတာ့ ရခိုင္သုပ္ ဆိုၿပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ကို သုပ္တာရယ္ (မုန္႕တီသုပ္လဲ ေခၚတယ္ ထင္တယ္) အားလံုးက ငရုတ္သီး မပါရင္ အစားအစာ မျဖစ္တဲ့ ရခိုင္ အစားအစာေတြလဲ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးေရာက္မွ စားဖူးၿပီး ၁၆ႏွစ္ေလာက္ မစားခဲ့တဲ့ င႐ုတ္သီးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သြားဖူးတယ္ .. ၿပီးေတာ့ နံနံပင္တို႕ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႕ ၾကက္သြန္နီတို႕ အနံ႕နဲနဲ ျပင္းတာေတြဆို စားမၾကည့္ပဲနဲ႕ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုၿပီး ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာတဲ့ထိေအာင္ စားၾကည့္ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး .. ခုေတာ့ စားတတ္ေနပါၿပီ.. အဲလို အနံ႕ျပင္းျပင္းေတြကို မႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မတို႕ တစ္အိမ္သားလံုး ေခါင္းမူးေလာက္ေအာင္ နံတယ္ ေျပာတဲ့ ဒူးရင္းသီး က်ေတာ့ ႀကိဳက္ေနခဲ့ ျပန္သတဲ့.. ကၽြန္မကၿပီးက် တစ္အိမ္သားလံုးကို ညစ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေျပာတတ္ ေသးတယ္ .. ဒူးရင္းသီး မႀကိဳက္တာ ေတာသားမို႕လို႕ လို႕.. (ကၽြန္မ အိမ္က မိသားစုကိုပဲ ေျပာတာပါ.. က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာဘူးေနာ္.. မၾကိဳက္ခ်င္ မႀကိဳက္လို႕ရပါတယ္..) ကၽြန္မက ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ.. တလြဲတေခ်ာ္ ျဖစ္တာေလးေတြ ကိုပါ …. ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ မစားဖူးတဲ့ အရာေတြကို စားၾကည့္ၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ဖို႕ စိတ္ကူးမ႐ွိတဲ့ သူက အခု ေရာက္႐ွိေနတဲ့ ေနရာက လူေတြရဲ႕ စားေသာက္မႈနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့ျပန္ဘူး .. ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ စြယ္ေတာ္႐ြက္တို႕ ၊ ႐ြက္လွ႐ြက္တို႕ဆိုတာ ပန္းပင္အေနနဲ႕ပဲ သိထားခဲ့ၿပီး စြယ္ေတာ္႐ြက္ဆိုလဲ ငယ္ငယ္က စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္သိမ္းခဲ့ၿပီး အေျခာက္ခံၿပီး သိမ္းထားမယ္ .. ႐ြက္လွဆိုလဲ တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားပန္းတင္ဖို႕ ဆိုၿပီး သံုးမယ္ .. အဲလို သိထားတဲ့ အ႐ြက္ေတြကို ဒီက သူေတြက ဟင္းလုပ္ၿပီး စားျပန္တယ္ .. သူတို႕ဆီမွာ အ႐ြက္ဟူသမွ် စားေကာင္းတဲ့ အရာလို႕ သတ္မွတ္ ထားသေလာက္နီးပါး ကၽြန္မ နံမည္မေခၚတတ္တဲ့ အ႐ြက္ေတြကိုလဲ အစိမ္းတစ္မ်ဳိး ၊ ခ်က္လို႕တစ္မ်ဳိး စားၾကျပန္တယ္.. ဍ ႐ြက္ (ဒရင္ေကာက္႐ြက္) ဆိုတာလဲ ႐ွိေသးတယ္ .. ၀က္ေသြးေတြ ကိုလဲ အစိမ္းေတြနဲ႕ ကၽြန္မ နံမည္ မသိတဲ့ အ႐ြက္ေပါင္းစံုနဲ႕ နယ္ၿပီးလုပ္စားတဲ့ အစားအစာလဲ ႐ွိေသးတယ္ ..အသား ငါးကေတာ့ ႐ွင္းတယ္ ၾကက္ ၊၀က္ ၊ငါး ၊ ကလြဲရင္ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆို ဘာမွ စားမၾကည့္ဘူး .. ပင္လယ္စာ ျဖစ္တဲ့ ေရဘ၀ဲတို႕ ဂဏန္းတို႕ ခ႐ုတို႕ကို စိတ္ကူးထဲ စာၾကည့္႐ုံနဲ႕တင္ allergy ျဖစ္သြားလို႕ တစ္ခါမွ စားၾကည့္ဖို႕ မႀကိဳးစားခဲ့ဖူးပါ.. ကၽြန္မကိုယ္တိုင္က အဲလို ထူးထူးဆန္းဆန္းဆို စားလဲၾကည့္ဖို႕ စိတ္မကူးပဲနဲ႕ စိတ္မ၀င္စား တတ္သူ ဆိုေတာ့ ( ကိုယ္သိထားတဲ့ အသံုး၀င္မႈ ဥပမာ ..ပန္းပင္ ဒါမွမဟုတ္ ဘုရားပန္းလို႕ လက္ခံထားတဲ့ အ႐ြက္ေတြကို စိတ္ကူးနဲ႕ စားၾကည့္တာ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနလို႕) တစ္ခါမွ စားမၾကည့္ပါ.. သူမ်ားကိုေတာ့ မေ၀ဖန္ပါ…. ကိုယ္ စိတ္ရဲတာပဲ ကိုယ္စားသံုးၿပီး လြဲေနတာ ေလးေတြကို တည့္ေအာင္ ေနၾကည့္ပါတယ္.. ခုေတာ့လဲ ကိုယ္ေနတတ္သလို ေနလိုက္တာ ေနသားက် လာပါ တယ္….

စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ
                         
                      ကၽြန္မကို စြဲေဆာင္မႈေတြ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့တယ္လို႕ေျပာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက ရာဇ၀င္ေတြ သမိုင္းေတြနဲ႕ ႐ွိေနၿပီး သမိုင္း၀င္ ေစတီေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား႐ွိတဲ့ၿမိဳ႕၊ ေတာမက် ၿမိဳ႕မက်နဲ႕ ကၽြန္မကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ (ၿမိဳ႕မက်လို႕ ေျပာရင္ အဲဒီ ၿမိဳ႕သားစစ္စစ္ ေတြက စိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္..ဆိုလိုခ်င္တာက ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြလို ဆူညံ ႐ွဳပ္ယွက္ခတ္ၿပီး နားမၿငီး မ်က္စိမေနာက္ တာကို ဆိုလိုျခင္းပါ..)ရန္ကုန္ ၊မႏၲေလးတို႕လို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး မဟုတ္ေပမဲ့ ေခတ္ကို အမီလိုက္ႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးပါ..သေဘာက်တဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းကလဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ေတြလို ဆူညံမေနပဲနဲ႕ ေခတ္နဲ႔ အညီဘာမဆို ရ႐ွိႏိုင္တာလဲ ပါတယ္ .. အစားအေသာက္လဲ စားခ်င္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဆင္ေျပလို႕ ညေစ်းတန္းေလးလဲ ႐ွိေတာ့ ကၽြန္မ စဥ္းစား ထားဖူးတာေလးတစ္ခု ႐ွိတယ္ .. ကၽြန္မအဲဒီမွာ ေနခဲ့တုန္းက ကၽြန္မ အသက္ႀကီးလို႕ အေျခခ်ရင္ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကို သြားေနမယ္လို႕ စဥ္းစားဖူးတာ ႐ွိတယ္ .. (ဇာတိေျမ မဟုတ္ပဲနဲ႕ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုအခ်က္ေတြက စြဲလမ္းေစတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မေသခ်ာမသိဘူး..) အခုအေနအထား အတိုင္း သုံးသပ္ၾကည့္တာ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကို အသက္ႀကီးရင္လို႕ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ၿမိဳ႕အထြက္ေလးမွာ ႐ွိတဲ့ ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာ ေနရတဲ့ အ႐ြယ္က်မွ ေရာက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္.. အျပင္လက္ေတြ႕မွာေတာင္ လြဲမွားစြား ရပ္တည္မႈေတြ ႐ွိေနေသးတာ စိတ္ကူးယဥ္တာ ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ ..(တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္တယ္ ..လြဲလြဲ ေလးပဲေကာင္းပါတယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ ..)

စိတ္ကူးယဥ္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ ႐ွိတဲ့ အထင္ကရ ဘုရားပံုေတြပါ ...



 





                                အလြဲမ်ားစြာနဲ႕ကၽြန္မက အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာလဲ အလြဲမ်ားစြာနဲ႕ ျဖတ္သန္း ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္.. အဲဒါေတာ့ လာေမးလဲ ေျပာျပဘူး ..ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္လက္ကို လွမ္းဆိတ္သလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့..(စကားပံုျပင္ထားတာ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ဒီစကားပံုပဲ သင့္ေတာ္တယ္မို႕လား..) ေနာက္ထပ္လဲ ဘာေတြလြဲအံုးမယ္ မသိေသးပါ .. ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္မက်တာေလးေတြ ျပန္ၾကည့္ၾကည့္တာပါ .. ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္မိတာ မေမြးခင္ကတည္းက လြဲမွားစြာ လူ႕ေလာက ေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္မ ေသရင္ေတာ့ တည့္တည့္ေလး ေသခ်င္တယ္ .. တည့္တည့္ေလး ေသဖို႕ဆိုတာ ခုအေနအထားနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အလွမ္းေ၀းပါေသးတယ္ .. အေနတတ္မွ အေသတတ္မွာေလ.. အဲဒီ အေနတတ္ဖို႕ အတြက္ စိတ္ကေလး ထားတတ္ဖို႕ အရင္ႀကိဳးစား ၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္ထားတတ္ဖို႕ ဆိုတာလဲ တရား႐ွိၿပီး တရားသိမွေလ ….. တရားမသိေသးပဲ ေသသြားခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း လြဲလြဲေလးပဲ ေသမွာပဲေနာ္ .. အဲဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္မိတာ တရားေလးသိၿပီးမွ ေသခ်င္တယ္… အယူေတြ လြဲမွားၿပီး မေသခ်င္လို႕ပါ …အဲဒါကလဲ ကိုယ္တိုင္က တရားသိေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေလ.. တရားသိေနလို႕ ေရးထားတာ မဟုတ္ပါ ... သိေအာင္ ႀကိဳး စားဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးတာပါ …( က်န္တာေတြ လြဲရင္လြဲပါ ..ေသရင္ မလြဲဘူးဆို ေက်နပ္စရာပါ ..)
                          
                         ၀ထၳဳလို႕ေခါင္းစဥ္တတ္ၿပီး ေရးထားတုန္းက လြဲမွားစြာ ဘာသာျပန္ၿပီး ဖတ္ထားသူမ်ား ဒီတစ္ခါေရးတာမွ ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ကဂ်ဳိးကေဂ်ာင္ စိတ္ကူးေတြ အေတြးအေခၚေတြပါ တည့္တည့္ေလး ဖတ္ပါ..လြဲမွားစြာ မေတြးပါနဲ႕.. အျဖစ္မွန္ေတြပါ..ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟန္မက်တာေတြ သိေအာင္ ခ်ေရးၾကည့္တာပါ… ဘာမွမဟုတ္ပါ...အဲဒီဘာမွ မဟုတ္တာႀကီးကို ဒီအထိေရာက္ေအာင္ မ်က္စိအေညာင္း ခံၿပီးဖတ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ေက်းဇူးပါ .. ဖတ္ၿပီး မန္႕ခဲ့ရင္ေတာ့ ပိုေက်းဇူးေပါ့ေနာ္ …..

Monday 14 September 2009

သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူ


ေတြ႕စ ခင္စ
စေတြ႕ၾကေတာ့
စခင္ သိကၽြမ္း
ၾကင္နာ လြမ္းၾကည့္
သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၏...တဲ႕ .......

သံေယာဇဥ္မ်ား

ေႏွာင္တြယ္ထားလို႕
ရက္လ ရွည္ၾကာ
ခိုင္မာေႏွာင္ႀကိဳး
လြမ္းေတြတိုးေတာ့
ခ်စ္သူျဖစ္ဖို႔ ပ်ဳိးခ်င္သည္ ...တဲ့.....

သို႕ပါေသာ္ျငား
" သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကား
ၾကားမိရင္မ်ား
ေသမေလာက္ေၾကာက္တယ္ " ဆိုတဲ့
ေကာင္မေလးစကား

နားမွာၾကားလို႕
ေ႐ွ႕တုိးမဲ့ေျခလွမ္း
ေနာက္ျပန္စမ္းလို႕
သူငယ္ခ်င္းေဘး တိတ္တိတ္ကေလးရပ္
ႏွလံုးသားကို ေသာ့ခတ္
ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္တတ္သလိုနဲ႕ေနခဲ့ရၿပီမို႕
ေျပာင္းလဲဖို႔ရာ မတက္သာလို႕
သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္ခင္ေစခ်င္တာ...တဲ႔ ......

ဒီကဗ်ာေလးကို ကို (ရန္ကုန္သား) ရဲ႕ မာနသင့္တဲ့ပန္း ကို ဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႕ ခ်ေရးလိုက္တာပါ ...
(အဟီး ..ကၽြန္မေရးလိုက္မွ ကို (ရန္ကုန္သား)ရဲ႕ ၀ထၳဳေလးအရသာပ်က္သြားမွာစိုးလို႕ ဒီေနရာကေနလဲ ေတာင္းပန္ရင္းပါ ...)
ကို (ရန္ကုန္သား) ရဲ႕လက္ရာေတာ့ အားလံုးဖတ္ဖူးၾကၿပီးသားမို႕ ေကာင္းမွန္းသိမွာပါ...
အရသာပ်က္သြားခဲ့ရင္ ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာေရး မကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ဆိုတာ ၀န္ခံပါရေစ...
ပံုေလးကို ဒီဆိုဒ္ ကေလး ကေန ကူးယူအသံုးျပဳပါတယ္ ...

Thursday 10 September 2009

အလြမ္းေျဖ...



ပန္းေတြက ႏုသစ္ေ၀
ပင္ယံထက္မွာ လွတာမို႕
ပြင့္ႏိုင္သမွ်

ေလ႐ူးတဲ့ ေႏြဦးရာသီၾကား၀ယ္

သတိခါခါရေပမဲ့

အလွေတြ ပ်က္မွာေၾကာက္တာနဲ႕

ခူးယူဖို႕ ငဲ့ ...

ပန္းေတြက ဖူးပြင့္ေ၀
ခူးေျခြသူ မ႐ွိတာမို႕

ပြင့္ေလသမွ်

လြင့္ေၾကြေလ မိုးေရၾကား၀ယ္

သတိခါခါရေပမဲ့

ခ်ဴခ်င္သူ ကင္းကာမဲ့

လြမ္းဖို႕ကခက္...

ပန္းေတြကေႀကြ
အလြမ္းေျဖစရာမရွိတာမို႔

ပန္းေလသမွ်

ခ်မ္းေလေလႏွင္းေတြၾကား၀ယ္

သတိခါခါရေပမဲ့

နမ္းရိႈက္သူကင္းကာမဲ႔

လြမ္းဋီကာခ်ဲ႕ ...


ဒီကဗ်ာေလးကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဆံုးသတ္အပိုဒ္ေလးပဲ ေရးထားတာနဲ႕ ျဖည့္စြက္ၿပီး ေရးလိုက္
ပါတယ္ ...
ပြင့္ဖို႕ ေၾကြဖို႕လြယ္တဲ့ စကား ပန္းပင္ေလးကို ဒီဆိုဒ္ ကေန ကူးယူ အသံုးျပဳပါတယ္ ...







Saturday 5 September 2009

နီးလ်က္နဲ႕ေ၀း



ကၽြန္မ အလုပ္ၿပီးလို႕ လမ္းမေပၚဆင္း လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ လမ္းမေပၚက မီးအလင္းေရာင္ေတြ လင္းထိန္ေနတာ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ေနၿပီပဲရယ္လို႕ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိလိုက္တယ္... ေမေမ တစ္ေယာက္လဲ ကၽြန္မကို လည္ တဆန္႔ဆန္႕နဲ႕ ေမွ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ... လမ္းမရဲ႕အလင္းေရာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လင္းေနေပမဲ့ ကၽြန္မကို မ်က္လံုးတစ္စံု ၾကည့္ေန သလို စိတ္မွာ ခံစားလိုက္ ရတာမို႕ ကၽြန္မေဘးဘီကို လိုက္႐ွာ ၾကည့္မိတယ္ ... ေသခ်ာ တာေပါ့… ဒီမ်က္လံုးတစ္စံု ကၽြန္မကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့လဲ မသိႏိုင္ဘူး... ကၽြန္မ ေတြ႕ သြားေတာ့လဲသူ႕ရဲ႕ အၾကည့္ေတြ သူမၾကည့္ေနခဲ့သလို မူပိုင္ဟန္နဲ႕ အနားကို ေလွ်ာက္လာၿပီး
"ဟိတ္..ေကာင္မေလး… ဘာလို႕ အလုပ္ကို ေလာဘတႀကီး လုပ္ေနရတာလဲ..ဒီ အခ်ိန္ထိေအာင္"
ကၽြန္မကလဲ အားရ ၀မ္းသာနဲ႕ သူေမးတာ မေျဖမိပဲ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္အတိုင္း..
"ဟယ္.နင္ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ..ငါအိမ္ျပန္ အရမ္းေနာက္က်လို႕ ေမေမ စိတ္ပူေနေတာ့မွာ"
သူ႕ မ်က္ႏွာ အျပဳံးတစ္ခ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွပဲ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္မိတာ ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရမိသြားတယ္...မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာၿပီး အေ၀းတစ္ေနရာကေန ေရာက္လာတဲ့သူကို ဒါ့ထက္ေလးနက္တဲ့ စကားနဲ႕ ႀကိဳသင့္ပါရဲ႕နဲ႕ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ဖို႕ အေဖၚမ႐ွိလို႕ လို႕ေျပာလိုက္မိ ပါလိမ့္… ကၽြန္မရဲ႕ အလိုက္ မသိမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႕ၾကားက တိတ္ဆိတ္မႈကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႕
"ငါ.. နင့္ကို ခုေလးတင္ပဲ သတိရေနေသးတယ္.." လို႕ေျပာလိုက္မိေတာ့
"ဟုတ္လို႕လား.." တဲ့ သူကလဲ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မစကားဆို ဘယ္တုန္းကမွ အယံုအၾကည္ မ႐ွိခဲ့တဲ့ ေလသံနဲ႕ ျပန္ေမးလာတယ္... ကၽြန္မကပဲ
"အင္း.. ဒါနဲ႕ နင္ ဘာမွ မစားရေသးဘူး မို႕လား…ငါတို႕ တစ္ခုခု ၀င္စားရေအာင္ေလ.." "ေအး..ငါလဲ ခု ညေန 5း00 နာရီ ဖလိုက္နဲ႕ ေရာက္တယ္ဟာ..ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိတ္ေတြခ်ၿပီး နင္တို႕အိမ္ဘက္ ထြက္လာေတာ့ နင့္အေမက နင္အလုပ္က ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ဆိုလို႕ငါ နင့္အလုပ္ကို ဆက္လိုက္လာတာ.."
"ဟာ.. ဒါဆို ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတာ နင္ၾကာေနၿပီေပါ့.. ငါဆင္းလာေတာ့ 7း00 နာရီ ႐ွိေနၿပီ.. ဖုန္းေတာ့ မဆက္လုိက္ဖူးဟာ.. ငါဆင္းလာမွာေပါ့..."
"ဒါနဲ႕ နင္ဘာစားမလဲ.. ငါကေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုရၿပီ.. နင္ ဗိုက္ဆာေနလား.."
"အင္း.. ငါလဲ နင္မ႐ွိလို႕ အျပင္မွာ ေကာ္ဖီမေသာက္ရတာ ၾကာေနၿပီ..ေကာ္ဖီဆိုင္ပဲ ထိုင္မယ္ေလ.. ဒီနားမွာပဲ ႐ွိတယ္.."
ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္တာမွာ ေကာ္ဖီသြားယူၿပီး စားပြဲမွာ ျပန္လာထိုင္ရင္းနဲ႕ ဗူးေလးတစ္ခု စားပြဲေပၚတင္လာတယ္....
" Happy Birthday ပါ " တဲ့... ကၽြန္မ အရမ္း အံ့ေၾသာသြားတယ္… ေသေတာ့မွာပဲ… ကၽြန္မ ကိုယ့္ ေမြးေန႕ေတာင္ ကိုယ္ ေမ့ေနတဲ့ အျဖစ္...  ကၽြန္မကပဲ ဗူးေလးကို အံ့ေၾသာတႀကီး ကိုင္ၾကည့္ရင္း
"ဘာေတြလဲဟင္.."
"ဖြင့္ၾကည့္ေလ… ဘာမွ အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး.." ကၽြန္မ ဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေခြေတြ...
"ငါလဲ အဲဒီ အေခြ ၀ယ္မလို႕ လုပ္ေနတာ အေတာ္ပဲ.."
"ေအးပါ..ငါလဲ ခြင့္ရလို႕ ျပန္ရမယ္လဲ ဆိုေရာ ငါ ျပန္ေရာက္မဲ့ ေန႕က နင့္ေမြးေန႔နဲ႕ တိုက္ေနေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာ သြားတယ္… ဒီလဲေရာက္ေရာ ေမြးေန႕႐ွင္က အလုပ္ေတြ တအားႀကိဳးစားၿပီး သူ႕ေမြးေန႔ေတာင္ သူေမ့ေနခဲ့တယ္တဲ့..ရယ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္.."
"ကဲပါ .. ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေမြးေန႕ကို သတိရေပးတဲ့ အတြက္ေရာ ငါႀကိဳက္တဲ့ အေခြေတြ ၀ယ္လာေပးတဲ့ အတြက္ေရာ ေက်းဇူး တင္တယ္ ဟာ.. ဟုတ္ၿပီလား.."
"ေတာ္ပါေတာ့ဟာ… ငါ့ကို နင့္ ေက်းဇူးေတြနဲ႕ ဖိမသတ္ ခ်င္စမ္းပါနဲ႕.."လို႕ ေျပာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ရယ္ေမာ မိၾကျပန္တယ္..
"ဟဲ့.. နင့္ ေကာ္ဖီေတြ ေအးကုန္ၿပီ..ေသာက္လိုက္အံုးေလ.." ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ ကေယာင္ကတန္းနဲ႕ ကၽြန္မ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေကာ္ဖီေတြကို အရသာခံဖို႕ ေမ့လို႕ တႀကိဳက္တည္း ေမာ့ေသာက္ေနမိတယ္ .. နင္ ျပန္လာတာ တအား ၀မ္းသာတာပဲလို႕ ေျပာလိုက္ရမလား .. မဟုတ္ေသးပါဘူး စဥ္းစားရင္း ကၽြန္မ သူ႕ ကို ၾကည့္လိုက္ မိေတာ့ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႕ မ်က္လံုးေတြထဲက တစံုတရာကို ေတြ႕လိုက္သလိုမို႕ ...
"ဟင္.. နင္ ငါ့ကို တစ္ခု ခု ေျပာစရာ႐ွိ ေနသလားဟင္.. " ေသေတာ့မွာပဲ.. ကၽြန္မ ဒါ့ထက္ အဆင္ေျပမဲ့ စကားေတြ ဘာလို႕ မေ႐ြးခ်ယ္တတ္ေနတာလဲ...
"႐ွိေတာ့ ႐ွိတယ္ .. ဒါေပမဲ့ အေရးတႀကီး မဟုတ္ပါဘူး .." ဆိုၿပီး ၿငိမ္ေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္မကပဲ "ဟဲ့..ေျပာေလ.." ဆိုေတာ့
"အင္း.. အရင္တစ္ခါ နင့္ကို ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႕ ငါ ျပတ္သြားၿပီ.. အခုတစ္ေယာက္ ထပ္ေတြ႕ ထားတယ္ဟာ... အဲဒီ ေကာင္မေလးက ခ်ာတိတ္ကေလးပါ.. ဒါေပမဲ့ ငါနဲ႕ ပညာ အရည္အခ်င္း သိပ္မကြာဘူးဟ ... သူလဲ ၁၀ တန္း က်လို႕ ျပန္ေျဖထားတယ္ .... သူ႕ အေဖက ငါတို႕ ဆိုဒ္ထဲမွာ အသက္အႀကီးဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေတာ့ လူခ်စ္လူခင္ အရမ္းေပါတယ္ ... သူတို႕ သားအမိ အလည္လာတုန္းက ေတြ႕တာ... လိုက္ပို႕ရင္းနဲ႕ … သူ႕နံမည္အရင္းက သီရိေဇာ္ တဲ့.. ဒါေပမဲ့ သူ႕ အိမ္နဲ႕ ငါကေတာ့ မီးမီး ပဲ ေခၚတယ္..."
ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အေတြးကိုယ္စီ တိတ္ဆိတ္ေနၾက ျပန္တယ္… သူကေတာ့ ဘာေတြ စဥ္းစားေနခဲ့တယ္ မသိႏိုင္ဘူး... ကၽြန္မကေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး စဥ္းစား ေနမိတယ္... ဟိုး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းလွတဲ့ ေနရာကေန လာခဲ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မေမြးေန႕ကို အမွတ္ရၿပီး အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ေပးဖို႕ သက္သက္လာခဲ့တာလား... ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႕ လိုက္ဖက္ ညီလွတယ္ ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိေၾကာင္း လာေျပာခဲ့တာလား… ကၽြန္မကေတာ့ အေတြးေပါင္း မ်ားစြာနဲ႕... ကၽြန္မ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး.. ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျဖတ္ေတာက္လို႕ မရတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ႐ွိေနခဲ့ပါရဲ႕နဲ႕ ေ၀းကြာေစျခင္း အေၾကာင္းအရင္းမွန္က ဘာကလဲ... ဘာေၾကာင့္လဲ.. ဆိုတာ ကၽြန္မလဲ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါ ... လိုက္လဲ မမီေတာ့ပါ....

ဒီထဲမွာ ပါတဲ့ နံမည္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ အားလံုးက စိတ္ကူးယဥ္သက္သက္ပါ.....

ဒီပံုေလးကို ဒီဆိုဒ္ ကေလးကေန ကူးယူ အသံုးျပဳပါတယ္.....

Thursday 3 September 2009

အက်ည္းတန္ညမ်ားစြာ.....

ေႏြညမ်ားလဲ ပူျပင္းလြန္းလို႕
အိပ္စက္မရ
အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာ
ဖန္တီးရက္ခဲ့
သူ႕ လွည့္ကြက္ေတြမ်ားလား.....
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ျခား
မိုးညမ်ားလဲ
မိုးသံေတြၾကား
၀ိုးတ၀ါးနဲ႕
အိ္ပ္စက္မရ
အိပ္ပ်က္ညမ်ားစြာ
ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္
သူ မလုပ္ခဲ့သလိုနဲ႕
အိပ္ခက္လိုက္တာ.....
ေအးစက္မည္းေမွာင္
ေဆာင္းညမ်ားလဲ
ညတာ႐ွည္လ်ား
ျဖတ္ေက်ာ္လႊားဖို႕
ခက္လြန္းအားႀကီး
အိပ္ခက္ျပန္ၿပီ
ညမ်ားေတြရယ္
ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တယ္...
ႀကိဳးစားေနလဲ
အခ်ည္းအႏွီးမို႕
စိတ္ပ်က္မိတယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကြယ္.....
ကံၾကမၼာရယ္
တစ္ခုေတာ့ တိုးတိတ္တိတ္
ေမးလိုက္ပါရေစ.....
ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း၊ ဥတုသံုုးပါး
အပိုင္စားယူထားတာ
ဘယ္သူပါလဲ...လို႕.....

Tuesday 1 September 2009

အိပ္မက္

ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္း

ပင္ပန္းလြန္းလို႕

လရိပ္မွာ ခဏေလာက္

အိပ္စက္မယ္

စိတ္ကူးမိခိုက္

ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့

လမင္းႀကီးခမ်ာ

တိမ္ညိဳေတြ ဖံုးလို႕

သာႏိုင္႐ွာဘူး...

ေမွာင္ေသာလမ္းမွာ

စမ္းတ၀ါးမို႕

ၾကယ္စင္ေလးမ်ား

အားကိုးရျငား

စဥ္းစားလိုက္လဲ...

လမ္းျပၾကယ္ေလး

သူ႕ခမ်ာလဲ

သူ႕လမ္းသူေလွ်ာက္

သူကိုယ္တိုင္ေဖာက္လို႕

ကိုယ္ပိုင္အလင္း

ရ႐ွိလင္းဖို႕

ႀကိဳးစားေနလို႕

လွမ္းလက္ရယ္

ကမ္းဖို႕ခက္ေန႐ွာ.....