အျဖဴေရာင္ သံစဥ္မ်ား အပိုင္း (၁)

                     
                          “ ျပန္ေတြ႕ၿပီ...” ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို အရင္ဆံုးေရးလိုက္ၿပီ … Nick Name ေလးေပးၿပီး ေရးရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ … “ A ” ေပါ့ေနာ … တကယ္တမ္း ေျပာရင္ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေလး “A ”ေၾကာင့္မို႕ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ မေတာက္တေခါက္ စာေတြနဲ႕ ေျခခ်ႏိုင္ဖို႕ အားသစ္ေတြ ေမြးဖြားေပးခဲ့သူလို႕ ဆိုရင္လဲ မမွားဘူး .. ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြ ကဗ်ာေတြ စာစီစာကံုးေတြ ၿပိဳင္ရင္ ကၽြန္မကိုလဲ မျဖစ္မေန ၀င္ၿပိဳင္ႏိုင္ဖို႕ အေထာက္အကူျပဳ စာအုပ္ေတြ ႐ွာေပးရင္း သူကိုယ္တိုင္လဲ ၀င္ၿပိဳင္ရင္း ကၽြန္မနဲ႕ ပထမ ေနရာကို လုၾကရတာလဲ အေမာေပါ့ …( အဟက္ ၾကံဳတံုးေလး ၾကြားတဲ့သေဘာ ... းD )

                        အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစာတင္မက အျပင္စာေတြကိုလဲ ဖတ္ဖို႕ စိတ္၀င္စားလာတဲ့ အခါ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ၆တန္းႏွစ္ ေလာက္ေပါ့ ... အိမ္က စာအုပ္ဗီ႐ုိႀကီးကို ဖြလိုက္တာ … ပထမဆံုး စဖတ္ျဖစ္တဲ့ ၀ထၱဳစာအုပ္ကို ခုထိသတိရ ေနတုန္း ...  ယု၀တီ ခင္စိန္လႈိင္ေရးတဲ့ “ စိန္စီတဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္ ” ပါ … ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳျဖစ္သလို အရမ္းလဲ ဖတ္လို႕ သေဘာက် သြားမိတယ္ … အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ အိမ္မွာ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိတာေလးေတြကို တစ္အုပ္ၿပီး တစ္အုပ္ လိုက္ဖတ္ေနမိတယ္ … ေယာနသံစဥ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုလဲ နားမလည္ တလည္နဲ႔ ဖတ္တာ မွတ္မိတယ္ .. ၿပီးေတာ့ “ေဘဘီလံုရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္” တို႕ “ေသာကကင္းေ၀းေနႏိုင္ေရး” တို႕ အဲလိုစာအုပ္ေတြလဲ နားမလည္ေသးေပမဲ့ ဆြဲယူ ဖတ္မိဖူးတယ္ … (ေတြ႕တာဆြဲဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ ေျပာတာပါ .. း) “ ေသာကကင္းေ၀းေနႏိုင္ေရး ”ကို ဖတ္ဖူးတာေတာ့ ဟိုးငယ္ ကတည္းကပဲ … ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ မစြဲလို႕လား … ကိုယ္တိုင္ကပဲ စိတ္မထား တတ္ေသးလို႕လား မသိဘူး … ခု အသက္ေတြသာ ႀကီးလာတယ္ ေသာကကင္းေ၀းေအာင္လဲ မေနတတ္ေသးဘူး ... း)

                        စိတ္ထဲစြဲခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ခုနပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ စိန္စီတဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလး နံမည္ ခိုင္ ပါခဲ့တာက စလို႕ ေနာက္ပိုင္း ခိုင္ပါတဲ့ စာအုပ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကိုလဲ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ အ႐ူးထၿပီး ႀကိဳက္ေနခဲ့ မိဖူးေသးတယ္ … ( “တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ေရးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္ ခိုင္” ေရာအပါအ၀င္ ေပါ့ …)

                          သူငယ္ခ်င္း “A” ေပါ့ … နဲနဲ အတန္းႀကီးလာေတာ့ သူက အျပင္စာအုပ္ဆိုင္ကေန သူဖတ္ၿပီး ေကာင္းတယ္ ဆုိတာေလးေတြ ျပန္ငွားလာၿပီီး ေပးဖတ္တယ္ … ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖကလဲ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းစာအုပ္ကလြဲလို႕ အျပင္စာအုပ္ကိုင္တာေတြ႕ရင္ လံုး၀ မၾကိဳက္ခဲ့သလို ေပးလဲ မဖတ္ခဲ့ဘူး … တစ္ခါလဲ ကၽြန္မကဆိုးတာလား ၊ ကၽြန္မေဖေဖကဆုိးတာလား ေ၀ဖန္ၾကည့္ေပါ့ ..ေနာ .. “A” ငွားလာေပးတဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ေက်ာင္း စာအုပ္ၾကားထဲမွာ ညွပ္လို႕ အျပင္ကလွမ္းၾကည့္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ ဖတ္ေနသေယာင္ ဖတ္ေနရင္း စာအုပ္ထဲ စ်ာန္၀င္သြားလိုက္တာ ကၽြန္မေဖေဖ အနားဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္လာမွန္း မသိလိုက္ဘူး… သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ “A” ရဲ႕ စာအုပ္ကေလး လမ္းေပၚက မိုးထဲမွာ ၾကြက္စုတ္ကေလး ျဖစ္ေန႐ွာေပါ့ …“ A” ခမ်ာလဲ စာအုပ္ဖိုးသြား ေလ်ာ္တာကိုေတာင္မွ အဲဒီဆိုင္က ေနာက္လံုး၀ ေပးမငွားေတာ့ဘူး လို႕ ေျပာ လႊတ္တာ ခံခဲ့ရတယ္ တဲ့ …

                      အဲလို အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးၾကားကေန ကၽြန္မနဲ႕ “A” စာအုပ္မ်ားစြာကို ရေအာင္ငွားၿပီး ရေအာင္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ … ဂ်ဴး ၊ မိုးမိုး ( အင္းလ်ား ) ၊ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ ၊ ၿငိမ္းေက်ာ္ ၊ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း ) အင္း အမ်ားႀကီးပဲ .. ထြက္သမွ် ငွားလာေပးတတ္တယ္ …ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထြက္တိုင္း၀ယ္ၿပီး ကၽြန္မကို ေပးဖတ္ေတာ့ ကၽြန္မလဲ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ အမ်ားအျပား … ငယ္တုန္းက ခိုးဖတ္ရလို႕ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာေတြေပမဲ့ ခု အသက္ႀကီး လာေတာ့ သိပ္ၿပီး ႏုႏု႐ြ႐ြေလးေတြ ေရးထားရင္ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး … (အဟက္ .. စာေရး ဆရာေတြက ႏုပ်ိဳေနဆဲ …ကိုယ္ကရင့္ေထာ္သြားလို႕ ျဖစ္လိမ့္မယ္ … အသက္ကလဲ ရလာၿပီကိုး … း)  အဲဒီအခ်ိန္တံုးကဖတ္ၿပီးရင္လဲ ဘယ္ စာအုပ္ထဲ ဘယ္လိုဆိုၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာၾကရတာ အေမာ …

                         ခု ႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္မ ေဖေဖစည္းကမ္းလုပ္တာ မွန္သင့္သေလာက္မွန္မွန္းေတြ သိလာခဲ့ရတယ္ … စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး အ႐ူးထခဲ့ဖူးတာေတြလဲ ႐ွိတာကိုး … ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ကိုယ့္နံမည္ ခိုင္ မပါပဲနဲ႕ ခိုင္ဆိုတဲ့ နံမည္ကို သေဘာက်ေနခဲ့တာတို႕ … ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ၀ထၳဳေတြ ဖတ္ၿပီး သူ႕ဇာတ္ ေကာင္ေတြလိုမ်ဳိး အေ၀းမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ရင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တဲ့ အခါ “ ေပါ့စိမ့္” လို႕ လွမ္းမွာၿပီး ေပါ့စိမ့္ လၻက္ရည္ရဲ႕ အရသာကို အဟုတ္ႀကီး လုပ္ၿပီး ေသာက္ခဲ့ဖူး တာေတြကို ခုေနျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းလွတယ္ ....

                           “A” အေၾကာင္းေရးတာ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ ေရာက္ေရာက္ သြားေနတယ္ … အဲဒါ “A” ရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ ကၽြန္မ အျပင္စာမ်ားစြာကို ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သလို စာဖတ္ျခင္း ၊ စာေရးျခင္း ဗီဇပိုးေတြကိုလဲ ရ႐ွိေစခဲ့တယ္လို႕ ေျပာရင္လဲ မမွားဘူးေပါ့ ... တရားဓမၼေတြ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆြယ္တဲ့မိတ္ေဆြကို ဓမၼမိတ္ေဆြေခၚရင္ “A” ကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ .. ကၽြန္မေသျခာမသိဘူး ... (သိရင္လဲ ေျပာခဲ့ေပးေနာ.. ) .. ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆံုး “စာေပမိတ္ေဆြ” ေပါ့ .. အဲလိုေခၚရင္ရမယ္ထင္တယ္ ... အဲလိုနဲ႕ ဆယ္တန္းအထိ ေက်ာင္းစာေတြေရာ အျပင္စာေတြေရာ နပန္းလံုးရင္း ကၽြန္မတို႕ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လဲ ကတိေတြ ကိုယ္စီေပးၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းကေလးမွာ ခြဲခြာခဲ့ၾကတယ္ … တို႕ေတြ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ေ၀းသြား ရင္ေတာင္ သတိရေနေၾကး ေပါ့ ၊ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို အေျခအေနေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီေၾကး ဆိုတာေတြလဲ ပါရဲ႕ …

                        ကၽြန္မတို႕ ေတြးထားၾကတဲ့အတိုင္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ တစ္ေက်ာင္းစီ ၊ တစ္ေယာက္တစ္ၿမိဳ႕စီ အေ၀းႀကီးေတြမွာ တက္ၾကရတယ္ … သူက သခ်ာၤ ေမဂ်ာနဲ႕ ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္လဲ ၀ါသနာပါလို႕ မဟုတ္ပါပဲ ေ႐ြးစရာလမ္း မ႐ွိေတာ့ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး အျခား ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္း တက္ရေတာ့ စတက္တဲ့ အခ်ိန္ ကၽြန္မမွာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႕ ၀မ္းနည္းအားငယ္တဲ့ရက္ေတြမွာ သူ႕ဆီကို စာေရးၿပီး ေျပာရတာအေမာ …

                        ကၽြန္မတက္ရတဲ့ ေက်ာင္းကလဲ ေယာက္က်ားေလးေက်ာင္းလို႕ ေျပာလို႕ ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မတို႕ Section မွာ လူတစ္ရာေလာက္႐ွိတာ မိန္းကေလးက ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ေလာက္ပဲ ပါခဲ့တယ္ … ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း “A” ကို ခုျပန္ေတြးရင္ ခုထိ ေက်းဇူးတင္ ေနခဲ့တယ္ … တစ္ပါတ္တစ္ခါ စာမွန္မွန္ထည့္ၿပီး အားေပးခဲ့လို႕ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းတက္ ရက္ေတြကို ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ျဖတ္သန္းတတ္ လာခဲ့တယ္ … ေနာက္ပိုင္း အေပါင္းအသင္းေတြ ရလာၿပီး ေပ်ာ္တာမွ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး ကၽြန္မ စာေရးတာေတြ က်ဲသြားတဲ့တိုင္ေအာင္ မေျပာင္းမလဲ တစ္ပါတ္တစ္ခါ ေရးေနတံုးပဲ … ကၽြန္မ တကယ္ အဆင္ေျပေနလား ၊ ေပ်ာ္ေနလား ၊ ဘယ္လိုေတြ ျဖတ္သန္းေနလဲ ဆုိၿပီး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာင္းကိုုလဲ လိုက္လာ ၾကည့္ေဖၚရခဲ့တယ္ … တကယ့္ကို ကၽြန္မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသခဲ့သူပါ …

                      အဲဒီေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ေနခဲ့ေသးတယ္ … ကၽြန္မတို႕ အဲဒီကတည္းက လြဲခ်င္ေနၿပီ … ကၽြန္မက တစ္ေနရာေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္ သူက လာ႐ွာေတာ့ ကၽြန္မက အဲဒီမွာ မ႐ွိေတာ့ ေနာက္ တစ္ေနရာေျပာင္း ၊ အဲဒီကေနမွ ခု ဒီေနရာေရာက္သြားတဲ့ထိေအာင္ ေ၀းသြားတဲ့ေနာက္ ဘယ္လိုမွ လက္လွမ္းမမီၾကေတာ့ပဲ အေ၀းႀကီး ေ၀းကြာခဲ့ရတယ္ …

                           ခုျပန္ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မ အျပစ္တဲ့ … ကၽြန္မ ေျခရာေဖ်ာက္သြားလို႕တဲ့ … က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးလဲ ဒီလိုပဲ ၀ုိင္းစြပ္စြဲၾကေလေတာ့ ကၽြန္မ အဆိုးပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့ … (အမ်ားနဲ႕ တစ္ေယာက္ကိုး ) (ေမ့အျပစ္နဲ႕ ေမသာ ႐ွိပါေစ ေတာ့ …………ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ ေအာ္ဆိုလိုက္ရေတာ့မလို ….)

                          တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို စိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မမွာလဲ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရတဲ့ စကားပံုလိုပါပဲ မာန္တင္းၿပီး ေန ေနခဲ့ရတာေတြ ေျပာျပရင္ စိတ္ညစ္ၾကမစိုးလို႕ ေတြ႕ၾကတဲ့အခိုက္ ကၽြန္မ သတိရေနခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ ေပ်ာ္ေၾကာင္းေတြပဲ ႐ွာၾကံေျပာျဖစ္ပါတယ္ … ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို ဘယ္လိုပဲ ေ၀းခဲ့ၾကလဲ ခု အားလံုးကို ျပန္ေတြ႕ေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ ျပန္ဆံုခြင့္ေပးတဲ့ ကံၾကမၼာကို ေက်းဇူးတင္ရင္း ဘ၀အေမာမ်ား ၾကားထဲက အားေဆးမ်ားကို အျမဲ သတိရေနခဲ့ပါတယ္ …

                         ခုဆို ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း “A” က ေျပာပါတယ္ … “ ငါတို႕ ခုမွ ျပန္အဆက္အသြယ္ ရၾကတာ ဆိုေတာ့ ထပ္ၿပီး အဆက္ အသြယ္ အျပတ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး ... နင္ေရာ ငါေရာ အားလို႕ သတိရရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာအခက္အခဲေတြ ႐ွိရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႕ မေမ့ပါနဲ႕တဲ့ ..” ကဲ … ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းလဲ ဆို …

                             ဘေလာ့ဂ္ေလး စေရးျဖစ္ကတည္းက“ A” ကို ခဏ ခဏ သတိရေနျဖစ္တယ္ … ဘာလို႕ဆို သူလဲ ၀ါသနာပါတတ္ေလေတာ့ သူသာသိရင္ ကၽြန္မကို အပီအျပင္ အားေပးမယ္ဆိုတာ သိေနလို႕ … ဒါေပမဲ့ ခုေတြ႕လို႕ ေျပာျပေတာ့ သူက အမွန္အကန္ Business သမားႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး ကိုယ့္လိုမ်ဳိး ဒီေပၚမွာ အခ်ိန္ေပးႏိုင္တဲ့ပံု မေတြ႕တာမို႕ အသာခပ္မဆိတ္ ေနလိုက္ပါတယ္ … (႐ွိတာေတြကို ႐ွိပါေစေလ … ဆိုၿပီး ..) ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြၾကာေတာ့ မေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္ထားခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလးကို ျပန္ေတြ႕ေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္မိပါတယ္ … (သူ ေရာ ကိုယ္ေရာေပါ့ … ) ကၽြန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေလး “A” အေၾကာင္း ေျပာရင္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မထင္ ... ဆိုေတာ့ ဤတြင္ နိတၳိတံ လိုက္မယ္... ေနာ ...