အေမမ်ားေန႕ အမွတ္တရ

ေမေမ 
သမီးရင္ထဲမွာ ရွိတာေတြ ေမေမသိႏိုင္မလား ......

ဒြိဟ

အိမ္ေရွ႕က ျမင္ကြင္း

လင္းတစ္လွည့္ ေမွာင္တစ္လွည့္

မဆန္းျပားခဲ့ေပမဲ့

ညိႈ႕ယူဖမ္းစားထားလို႕ .....

အာရုံေတြ ေထြျပား 

ေသြမသြားတဲ့ အမွန္တရားေတြၾကားက

ေ၀၀ါး၀ါး ေတြးမိျပန္တယ္ .....

ေန၀င္ခ်ိန္လား 

ထင္မွတ္မွားေတာ့

ငိုခ်မိမတတ္ 

အေတြးေတြ ရပ္တန္႔သြားေစတယ္ .....

ေမွာင္မဲ့ဆဲဆဲ 

အလင္းေတြက်ဲခ်

ျပံဳးျပေနတဲ့ ဆည္းဆာအလွကို

ရူးမိုက္မွားလို႕ ျပန္ျပံဳးျပမိတယ္ .....

အဲဒီခဏေတာ့ .....

"ေန၀င္ခ်ိန္" မဟုတ္တဲ့

"တိမ္ေတာက္ခ်ိန္" လို႕

ဘာသာေျဖေတြး 

ေငးေမာရင္းက

မနက္ျဖန္ လင္းအားႀကီးဖို႕ .....

ရွိသမွ် အလင္းစ

ဒီေန႔ကုန္ေအာင္ က်ဲခ်ခဲ့တာ .....

မဂၤလာပါ ...

ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ပစ္ထားခဲ့တာ ... အခ်စ္ေဟာင္းေလးကို ... ျပန္ေတြ႕ေတာ့လဲ ရင္ေတြမ်ားေတာင္ ခုန္ရဲ႕ ... အဲေလာက္ ညိႈ႕ယူဖမ္းစားႏိုင္ပါလား ... ဒီကေနာက္ဆို မပစ္ထားေတာ့ပဲ မၾကာ မၾကာ လာၾကည့္မယ္ ...

HAPPY BIRTHDAY ' K ' ! (သို႕) 5 က်ပ္တန္ Birthday Wish

ကၽြန္မအိမ္ကေလးေပၚလာၿပီး ရင္မဖြင့္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ … ဘာရယ္ညာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး … ခရီးထြက္ေနရတာရယ္ … မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ တာ၀န္ ၊ ၀တၱရားေတြၾကားမွာရယ္ နစ္ျမဳပ္ေနတာနဲ႕ စိတ္ပဲ ေရာက္ၿပီး လူက မေရာက္ျဖစ္ … 

ဟိုးတစ္ေလာက ခရီးထြက္သြားတာ ျမန္မာျပည္ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနတယ္ … အဲဒီရက္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း “ K ” ရဲ႕ ေမြးေန႕ကို ေရာက္လာေတာ့ ေမြးေန႕ ဆုေတာင္းေလး ပို႕ခ်င္တာ … ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ အင္တာနက္သံုးဖို႕ကလဲ အဆင္မေျပ ...

ဒီေတာ့ ဖုန္းနဲ႕ လွမ္းေျပာမွ  ျဖစ္ေတာ့မယ္ … သူက စလံုးမွာ ဆိုေတာ့ international call သံုးၿပီး ေခၚရေတာ့မယ္ … တစ္ခါမွလဲ ျပည္တြင္းကေန မေခၚဖူးတာမို႕ ရ ၊ မရလဲ မသိ ၊ ရရင္ေရာ ဘယ္ႏွဳန္းနဲ႕ ဘယ္လို ရွင္းရမွန္း မသိနဲ႕ ၊ ဒါေပမဲ့ ရေအာင္ ေခၚၿပီး ဆုေတာင္းကို လွမ္းေျပာခ်င္မိတယ္ … အဲဒါနဲ႕ ျမန္မာဂ်ီ နဲ႕ ေခၚလိုက္တာ တန္းကနဲ ၀င္သြားပါတယ္ … ဟာ … တယ္ဟုတ္ပါလားေပါ့ … လြယ္သားပဲ … ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ဆက္သြယ္ေရး ခက္လွ ခက္လွ နဲ႕ ဘယ္မွာ ခက္လို႕လဲေပါ့ စိတ္ထဲကေန ႀကိတ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္ … 

၀င္သြားေတာ့ “ HAPPY BIRTHDAY ! ’’ ဆိုတာနဲ႕ သူလဲ အံ့ေၾသာတႀကီးနဲ႕ “ Oh ! Thank You ” လို႕ ျပန္ေျပာၿပီး “ ေဟး … နင္ဘယ္ေရာက္ေနလို႕လဲ … ဘယ္ကဆက္ေနတာလဲ ” ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကလဲ ကၽြန္မခရီးထြက္လာတာ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ေနေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ … ေက်းဇူးရွင္က သိတတ္စြာနဲ႕ “ ဟာ… ဒါဆို ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ကုန္လိမ့္မယ္ … ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ … နင္ ေနေကာင္းတယ္မို႕လား …” “ အင္း … ေနေကာင္းပါတယ္ …” ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တာ … 

2မိနစ္နဲ႕ 38 စကၠန္႕ဆိုေတာ့ 3 မိနစ္ေပါ့ … အင္း ဘယ္ေလာက္က်မယ္မသိေပါ့ … ဖုန္း Bill လဲ ထြက္လာေရာ အဲဒီ 3မိနစ္ကို FEC 5 က်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ က်တယ္ … ေငြလဲတာ ျမန္မာေငြနဲ႕ 5500 နီးပါးေလာက္ က်သြားတယ္ … ကၽြန္မ သူ႕ဆီကို ထိုင္းဖုန္းနဲ႕ ဆက္ေနတာ တစ္မိနစ္ကို တစ္ဘတ္ေတာင္မက်ဘူး … 85ျပားပဲ … ျမန္မာေငြနဲ႕ က်ပ္30 ေလာက္ပဲ က်တယ္ ...တစ္ျခား ဘယ္ႏိုင္ငံပဲ ေခၚေခၚလဲ အဲေလာက္ပါပဲ … အိုး … ခုေတာ့ တစ္မိနစ္ က်ပ္ 1800 မကဘူး … အင္း … ဒါေၾကာင့္ 5 က်ပ္တန္ Birthday Wish လို႕ ေျပာတာပါ … အဲေလာက္ေတာင္ ေစ်းႀကီးရတယ္လို႕ပဲ …

ကဲ … သူငယ္ခ်င္း “ K ” 

နင့္ ေမြးေန႕ကို ေရာက္လာတာ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ အိမ္ကေလး ေဆာက္ထားတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕ အတူတူပဲေနာ … ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ မႏွစ္က သူ႕ေမြးေန႕မွာပဲ သူ႕ကို ေမြးေန႕ဆုေတာင္းပို႕ရင္း ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္လင့္ကေလးကို လွမ္းပို႕ျဖစ္တယ္ … 

ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး ကၽြန္မဘေလာ့ဂ္ေလးနဲ႕ အတူ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးလာၿပီး က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႕ တိုးတက္ႀကီးပြားေနေၾကာင္း ၾကားရလို႕ အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္ … 

5 က်ပ္ေပးရတာ မေက်နပ္လို႕ Back Date နဲ႕ HAPPY BIRTHDAY ! လုပ္လိုက္ပါတယ္ " K " ...

ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ႕ သံစဥ္

 

 ကိုယ့္စိတ္ေတြ ျပင္းျပ အက်ဥ္းက်ေနတာနဲ႕

ေရာင္စံုေတြ ေရွ႕ခ်  ဖြဖြေလး ေရးျခစ္မိတယ္ ...

စိတ္ရဲ႕ေနာက္ ကိုယ္က လိုက္ေနတာလား ...

ကိုယ့္ရဲ႕ေနာက္ စိတ္က လိုက္ေနတာလား ...

ကိုယ္တကယ္ မသိဘူး ...

သိတာေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံဗူး ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္ေနခဲ့တာပဲ ...

လက္တည့္စမ္းတာလား ...

တည့္ေအာင္လက္စမ္းတာလား ...

ဒါလဲ ကိုယ္တကယ္မသိဘူး ...

သိလိုက္တဲ့ခဏေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံေတြ လက္ကလႊတ္ခ် မရေတာ့တာပဲ ...

ဟင္ ... ဘယ္သူေျပာခဲ့တာလဲ ...

ဒီအေရာင္နဲ႕ ဒီအေရာင္တြဲမွ မက္ရွ္ (match) ျဖစ္တယ္လား ...

ဟာမိုနီ မလွတာလား ၊

သီအိုရီ မက်တာလား ၊

ဒႆနေတြလား ၊ ဂိုဏ္းဂဏေတြလား ၊

ညွိမရတဲ့ ပဋိပကၡေတြလား ...

ဒါေတြလဲ ကိုယ္တကယ္မသိဘူး ...

ေပါ့ပ္အတ္ (pop art) ဆြဲသေလာက္ ေရာင္ေသြးမၾကြေပမဲ့

အ၀ါ နဲ႕ အစိမ္းစပ္လို႕ ျပာလြလြ ထြက္လာရင္ပဲ သဘာ၀က်လွေနၿပီ ...

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ...  ျပန္ေျပာခြင့္ မသာတဲ့ ေက်းဇူးရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလံုးေတြနဲ႕ ခဏ မြန္းက်ပ္သြားလို႕  တိတ္တဆိတ္ေလးပဲ ကိုယ့္ဘာသာ အေရာင္ေတြ စပ္ၾကည့္ေနတယ္ ... ကိုယ့္ဘာသာ ဆိုေပမဲ့  Google အကူအညီနဲ႕ပါ ... Google နဲ႕ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္တာ ... ဟိုေရာက္လိုက္ ၊ ဒီေရာက္လိုက္ ၊ တစ္ေနရာ ေရာက္ေတာ့ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္ ... စိတ္ေျပတယ္ ဆိုတာ တကယ္ပါ ... အဲဒီေနရာမွာ စိတ္ေတြ အကုန္ေျပသြားလို႕ ... လက္ေပ်ာက္ ဆိုတာလဲ တကယ္ပါပဲ ... လက္နဲ႕ လိုက္ဆြဲစရာ မလိုပဲ သူဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္း ပန္းခ်ီေလးေတြထဲ ကိုယ့္ႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ေတြ ေရြးၿပီး ကလစ္လိုက္တာနဲ႕ ထည့္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေရာ ... ကဲ ... အဲဒီေတာ့ လက္က ေပ်ာက္ေတာ့တာေပါ့ ... :P

တစ္ပံုနဲ႕ အားမရလို႕ ေနာက္တစ္ပံု ထပ္လုပ္ ၾကည့္ထားတာ ... ကိုယ့္စိတ္ကူး နဲ႕ကိုယ္ ေရးထားတာမို႕ ဖတ္လို႕ အဆင္ေျပ ခ်င္မွ ေျပမယ္ ... ဟိုေၾကာ္ျငာ ထဲကလိုပဲ ကိုယ့္ အေတြး နဲ႕ ကိုယ္ ကယ္လ္စီယမ္ ေကြကာ ေသာက္ၾကသည္ ဆိုလားပဲ ... ခုလဲ ကိုယ့္ အေတြး နဲ႕ ကိုယ္ ကယ္လ္စီယမ္ ေကြကာ ေသာက္သြားၾကပါ ... :P


အဲဒါ အျပာေရာင္ မရပါဘူး ဇြတ္ျငင္းတဲ့သူက ရွိေသး ... မယံုရင္ အစိမ္းေရာင္ ထဲကို အ၀ါေရာင္ေတြ ေမွာက္ခ်ၾကည့္ ... စိမ္းျပာလိုလို အျပာေရာင္ တစ္မ်ဳိး ထြက္လာလိမ့္မယ္ ... :P

ပ်င္းရင္ အေရာင္ေတြ သြားထည့္ ၾကည့္ပါ ... ပံုေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ... ဆြဲၿပီး Link ေတာ့ မထုတ္ေပး လာဘူး ... Code ေတြပဲ ထုတ္ ေပးတယ္ ... ကိုယ့္ဘာသာ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားတယ္ ... Pop Art ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ ထြက္လာတဲ့ အေရာင္ေတြ... :)


အဲေလာက္ အေရာင္ အေသြးစံုစံုနဲ႕ မလွရင္ ေတာင္မွ အျပာေရာင္ေလး တစ္မ်ဳိးေလာက္ ရရင္ ေက်နပ္ၿပီ ... အျပာေရာင္က " ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း " ရဲ႕ သေကၤတ မဟုတ္လား ...

ကၽြန္မရဲ႕ လမင္း

ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး လပ္ဟာ

အထပ္ထပ္ အခါခါ ေရးတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလဲ 

ဒဏ္ရာေတြ ဗလပြနဲ႕ေပါ့ ...

ဆႏၵရွိသမွ်လဲ ဆႏၵမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္

ပ်ယ္လြင့္လြင့္ ရည္ရြယ္ရာေတြနဲ႕

ေမွာင္မိုက္တဲ့ အနာဂတ္ေတြထဲ

ဘယ္ဆီ ဘယ္၀ယ္ေပါ့ ...

ခုေတာ့ ...

ေကာင္းကင္ႀကီးက လင္းလက္

ၾကယ္ေရာင္ေတြက ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္

တိမ္ေတြက ေဆးေရာင္စံုကြက္သလို

ဟိုတစ္ကြက္ ဒီတစ္ကြက္

လွပေနျပန္တယ္ ...

သဘာ၀တရားေတြေတာင္

လွပေအာင္ ေဆးျခယ္တတ္တဲ့

" ကၽြန္မရဲ႕လမင္း "

ခဏခ်င္းပဲ ကၽြန္မဘ၀ လင္းလက္လွပေစျပန္တယ္ ...

သူ႕အၾကည့္ေတြက အင္အား

သူ႕စကားလံုးေတြက ခြန္အားမို႕

သူ႕ႏွလုံးသားက သို၀ွက္ထားတဲ့

သစၥာတရားေတာ့ ရွာေတြ႕ခ်င္မိတယ္...

သူျခယ္ထားတဲ့ ေဆးေရာင္စံုေတြထဲ

ကၽြန္မခ်စ္ျခင္းရနံ႕ေတြနဲ႕

သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးေစမယ္ ...

အမုန္းတရားနဲ႕

ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားကို ေဘးဖယ္

ေ၀းလြင့္ျခင္း ဒဏ္ရာေတြကိုလဲ

ပယ္ေပ်ာက္ေစမယ္ ...

သစၥာတရားေတြ ထုံမႊမ္း

သံသယကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ေရာျပြန္းလို႕

ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိးကိုလဲ လွပေစမယ္ ...

ခ်စ္သူခင္းတဲ့လမ္း

ပန္းခင္းလမ္းပမာ

ခမ္းနားစရာ မလိုပါဘူး ...

သစၥာတရားေတြ ျဖန္႕ျဖဴး

ေမတၱာတရားေတြ ရနံ႕ၾကဴးေနရင္

လမ္းျဖဴးျဖဴးလို႕ မွတ္ယူၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္စမ္းမယ္ ...

ကဲ ... ဒါဆို ... ကၽြန္မရဲ႕လမင္း

လသာညေတြ ဖန္ဆင္းေပးရင္း

ခ်စ္သူ႕ အျပဳံး ၊ ခ်စ္သူ႕စကားလံုးေတြၾကားမွာ

ရုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ

သူဖန္ဆင္းတဲ့ ဘ၀မွာ

ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ရသေတြနဲ႕

ကဗ်ာေတြ ဖြဲ႕ခြင့္ရပါရေစ ...

ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပြား ညီမေလး အတြက္ ... :P

ေျခေထာက္မ်ား

စိတ္အစံုကို ျမဳပ္ႏွံ

ေျခအစံုကို ရုန္းကန္လို႕

ဟို၊ဒီ ေျပးလႊားေနၾကျပန္တယ္ ...

တိုင္းျပည္အတြက္လား ...

လူမ်ဳိးအတြက္လား ...

ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လား ..

ယံုၾကည္ျခင္းအတြက္လား ...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအတြက္လား ...

ေပါင္စတာလင္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္ဖို႕လား ...

မေသခ်ာတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာထဲက

တစ္ခုတည္းေသာ " ဖလား " အတြက္လား ...

ဘာအတြက္နဲ႕ပဲ ေျပးေျပး

ဒီေျခေထာက္ေတြရဲ႕ ပန္းတိုင္

ဂိုးတိုင္စိုက္လို႕ ၿပိဳင္ၾကတာမို႕

ေျခထိုးခံဖို႕လဲ မေႏွး

ျဖတ္ခုတ္ဖို႕လဲ ေသြးမေၾကာင္...

၂၂ ေယာက္ထဲ လုရတာေတာင္

ေဘာလံုးဆိုတဲ့ အေမာင္ကလဲ

ေယာင္ေတာင္ေတာင္ အျပဳံးေတြနဲ႕

ကလူက်ီစယ္ သူသယ္မယ္ ကိုယ္သယ္မယ္

လည္တည္တည္ လုပ္ေနတုန္း...

ဒိုင္လူႀကီးပိုင္ အသံုးေတြနဲ႕

ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြ ၊ ေဘးထြက္ေဘာေတြ ၊

ပင္နတီေတြ ႏွစ္၀ါတစ္နီေတြ ၾကားမွာ

အမွားေတြကလဲ အမ်ားသား

ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကလဲ အရင္းအႏွီးတစ္ခုအလား

၀ါးတားတားေပမဲ့

မဟားဒရား ရုန္းကန္ေနၾကဆဲ ...

ခုတေလာ မအားေပမဲ့ စိတ္အပန္းေျပဆို ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ေဘာလံုးပြဲ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္ ... အလယ္ပိုင္း တစ္ပြဲပါပဲ ...ဘယ္အသင္းပဲ ကန္ကန္ ၾကည့္လိုက္တာပါပဲ ... ဘယ္သူ႕ကို အားေပးတယ္ မဟုတ္ေပမဲ့ နံမည္ရွိတဲ့ အသင္းဆို အားနဲနဲ ထည့္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ ထင္သလို မဟုတ္တဲ့ အခါလဲ ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ေပမဲ့ အားပ်က္သြားသလိုလို ... 

အဲဒီေတာ့ ဘာရယ္လဲမဟုတ္ ဒီေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္ရင္း အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္ ... စိတ္ေတြပါ အလုပ္ရွဳပ္ခံၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတာ ကဗ်ာလား ... စာလားမသိဘူး ... တစ္ပုဒ္ထြက္လာတယ္ ...သူတို႕ဆို သတ္မွတ္ခ်က္ အတိအက်ေတြနဲ႕ ဂိုးဧရိယာကလဲ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ပဲ ၊ ဂိုးတိုင္ကလဲ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ သူ ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္သူကလဲ ၂၂ ေယာက္ အတိအက် ၊ ဒီၾကားထဲ ႏွစ္၀ါတစ္နီထြက္သူမ်ားရွိရင္ ယွဥ္ရတာ ပိုသက္သာေသး ... သတ္မွတ္ခ်ိန္ကလဲ မိနစ္ ၉၀ ၊ ဒီေဘာလံုး ဒီဂိုးေပါက္ထဲ ၀င္ဖို႕ ဒီေျခေထာက္ေတြသံုးၿပီး အတြန္း အတိုက္ ၊ အတိုက္ အခိုက္ ေတြၾကားမွာ မဟားဒရား ေျပးလႊားေနရတယ္ ... အဲဒါေတာင္ ေအာင္ျမင္မႈဖလားက ဘယ္မွာမွန္း မသိႏိုင္ေသးဘူး ...

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္ ... ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ ... ဘာအတြက္လဲ ... ပန္းတိုင္က ဘယ္နားမွာလဲ ... သူတို႕လို သတ္မွတ္ခ်က္ အတိအက် ဘာမွ မရွိပဲနဲ႕ ေျပးလႊားေနတာ ေဘာလံုးကြင္းထဲက ေျခေထာက္ေတြ ထက္ေတာင္ သနားစရာ ေကာင္းေနေသးတယ္ ... :(

လက္တစ္စံုၿပီးလို႕ ေျခတစ္စံု လိုက္ၾကည့္ေနျပန္ၿပီေတာ့ မေျပာနဲ႕ေပါ့ ... :)