ဥစၥာ ႐ွာရာ

                

                              ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ခဏ ျပန္ျဖစ္တုန္းက ျပည္ကို သြားခ်င္တာနဲ႕ပဲ ဘာနဲ႕ သြားရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားမိေတာ့ မစီးရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ရထားနဲ႕ သြားဖို႕ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္ …အဲဒါနဲ႕ ရထားနဲ႕ သြားလိုက္တာ ရထားေပၚမွာလဲ အစားအေသာက္ ေစ်းသည္ေတြ အျပည့္နဲ႕ ခရီးကလဲ မထြက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ေတြ ၾကည္ႏူးေနခဲ့ သလိုပါပဲ .. ကၽြန္မရဲ႕အစ္မ ၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္က ကားစီးစီး ရထားစီးစီး မူးၿပီး အန္တတ္ေသးတယ္ .. သူက ကၽြန္မေဘးမွာ မူးၿပီး အန္ေနေလေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ ရထားေပၚမွာ လိေမၼာ္သီးေတြကို ျခင္းႀကီးနဲ႕ ထည့္ၿပီး လိုက္ေအာ္ေရာင္း ေနတဲ့သူေတြ ကၽြန္မတို႕ ခံုနား ေရာက္လာတာနဲ႕လဲ အေတာ္ျဖစ္ၿပီး လိေမၼာ္သီး ၀ယ္ေကၽြးရင္ေတာ့ အန္ခ်င္တာ သက္သာေလာက္မယ္လို႕ ေတြးမိ လိုက္တယ္ .. လိေမၼာ္သီးသည္ကလဲ ေၾကျငာ ၀င္ေနေတာ့ ေစာင့္ရေသးတယ္… သူ႕ လိေမၼာ္သီး ေၾကျငာပံုက “ေဟာဒီက လိေမၼာ္သီးေတြ သီရိမဂၤလာေစ်းက အတိုင္း ဒါ႐ုိက္ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းေပးေနတာ ၁လံုးကို ၃၀၀ ၊ ၂လံုးယူရင္ေတာ့ ၅၀၀နဲ႕ေပးမယ္၊ ေအး ၁၀၀၀ဖိုး ၀ယ္တဲ့ မိဘျပည္သူမ်ားကိုေတာ့ ၅လံုး ေပးမယ္ဗ်ာ ၊ တစ္လံုးကို ၂၀၀ႏွဳန္းပဲ က်ေတာ့တယ္ခင္ဗ် ၊ ကဲ ဘယ္နားက ယူအံုးမလဲ” ဆိုၿပီး ေအာ္ေရာင္းပါတယ္ …ကၽြန္မကေတာ့ သူ အဲလို မေလွ်ာ့ေပးလဲ ၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူး႐ွိၿပီးသား ဆိုေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္ ပါတယ္ ..ၿပီး ၁၀၀၀ ဖိုး ၀ယ္လိုက္တာေပါ့ .. အျပင္က ေစ်းသိလို႕ မဟုတ္ေပမဲ့ သူေျပာပံုဆို ၁၀၀၀ ဖိုး၀ယ္မွ တန္မဲ့သေဘာ ျဖစ္ေနေတာ့ ၁၀၀၀ဖိုး ယူမယ္ေပါ့ .. ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ျဖစ္တိုင္း ေစ်းဆစ္ၿပီး မ၀ယ္ရဲတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ .. ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေစ်းသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႕ ေရာင္းတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ွားပါး သေလာက္ပါပဲ .. ေစ်းေသခ်ာ မၾကားလို႕ ျပန္ေမးရင္ေတာင္ စိတ္မ႐ွည္လို႕ ေဟာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ .. ပိုဆိုးတာ ေစ်းက သံုးေနၾက မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္က ”ဘယ္ေစ်းလဲ အစ္မေရ..” လို႕ ေမးလိုက္ရင္ သူက “၂၀၀” လို႕ ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဒီမွာ ကီလို ေတြ မစ္ေတြနဲ႕ သံုးတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတို႕ေျပာလိုက္တဲ့ ေစ်းက အစိတ္သားေစ်း ေျပာလားမသိ ၁၀သားေစ်း ေျပာလားမသိ ျပန္ေမးလိုက္မိလို႔ တစ္ခါက ႏွစ္ခါဆို ေဟာက္လိုက္မွာကလဲ ေၾကာက္ေသးဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ၀ယ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးသြားရင္ ၀ယ္ပစ္လိုက္ပါတယ္ .. ကၽြန္မကေတာ့ ဒီမွာ ေစ်းသံုးရသလို (fixed price ) ေရာင္းတာကို ပိုသေဘာက်မိတယ္ .. ကိုယ္နဲ႕ အဆင္ေျပတာကို စဥ္းစားတာပါ .. ရန္ကုန္မွာေတာ့ ဆိုင္ေတြမွာ ေရသန္႕တစ္ဗူး ၂၀၀ အမ်ားဆံုး ၂၅၀ ေလာက္ပဲ ေပး၀ယ္ရေပမဲ့ ကၽြန္မ စီးခ်င္တဲ့ ရထားေပၚမွာေတာ့ ၄၀၀ အထိေတာင္ ေပး၀ယ္ေသာက္ရတယ္႐ွင့္ … (ေရခဲစိမ္ထားလို႕ပါတဲ့) ကိုယ္က ေသာက္ခ်င္တာကိုး ရာသီဥတုကလဲ ပူလြန္းအားႀကီးလို႕ ေရခဲေလးမွ စိမ္မထားရင္ ေရေသာက္ေနရတယ္လို႕ မထင္မိေတာ့ ေပးရပါေစေပါ့ …ေစ်းသည္ေတြကို ကၽြန္မ ေၾကာက္တာလဲ မေျပာနဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ သံပုရာသီး၀ယ္မလို႕ ထိုင္မိ႐ုံ႐ွိေသး ကၽြန္မေ႐ွ႕မွာ သံပုရာသီး၀ယ္ေနတဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ကို ေစ်းသည္ အစ္မႀကီးက “ သံပုရာသီးကို အဲေလာက္ ေ႐ြးေနရင္ ၀ယ္မေနနဲ႕ေတာ့ ဒီ့ျပင္မွာ သြား၀ယ္ ” ဆိုၿပီး သူေ႐ြးထားတာ ေလးေတြကိုလဲ သူ႕ဗန္းထဲ ျပန္သြန္ခ် ပစ္လိုက္ပါတယ္.. ကၽြန္မေ႐ွ႕က အစ္မလဲ ”ဟာ ..ဘာျဖစ္လို႕လဲ .. ကၽြန္မကို သံပုရာသီး မွာလုိက္လို႕ ၀ယ္တာ ..ဘယ္လိုဟာ ေ႐ြးရမွန္းလဲ မသိလို႕ ၾကာေနတာပါ .. အစ္မကလဲ ေကာင္းေကာင္း ေျပာလဲ ရသားနဲ႕ ” ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္ .. ေစ်းသည္အစ္မ ျပန္ေျပာပံု ေလးကလဲ ဘယ္ေလာက္သင္းလဲဆို ”ဟိတ္.. ေစ်းေရာင္းေနတာ .. အၿငိမ့္မင္းသမီး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး.. ဒါ့ထက္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ မေျပာတတ္ဘူး” တဲ့ .. သူတို႕ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကလဲ မသိေပမဲ့ သံပုရာသီး၀ယ္မဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို အဲဒီနဲ႕ ေ၀းရာကို ေရာက္လာလိုက္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိလိုက္ဘူး .. သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အဲဒီဆိုင္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ ..“ Customer is always right ” ဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ႏိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးဖို႕ မဟုတ္ေသးဘူး ျဖစ္မွာပါ ... ဒါကလဲ လမ္းေဘး ေစ်းသည္မို႕လို႕ ထားပါေတာ့ .. စတိုး ဆိုင္ႀကီးေတြ ၊ ဆူပါမတ္ကက္ေတြ၊ ဟိုက္ပါမတ္ကက္ေတြ မွာလဲ နဲနဲမွ ပတ္မၾကည့္လိုက္နဲ႕ သူတို႕ ၀န္ထမ္းေတြ တစ္ေယာက္(သို႕) တစ္ေယာက္မက ေနာက္က ပါလာၿပီ .. ၿပီးရင္ ၀ယ္ႏိုင္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႕လဲ ၾကည့္တတ္ေသးတယ္ .. ပစၥည္းတစ္ခု ခု ၀ယ္ဖို႕ ရည္႐ြယ္ၿပီး သြားခဲ့ရင္ေတာင္ ၀ယ္ဖို႕ စိတ္ကူးေတြ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားဖူးပါတယ္ .. ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႕ သဟဇာတ မျဖစ္ဖူးထင္ရင္ မ၀ယ္ပဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ .. ဒီကိစၥေတြက ဘယ္သူ႕ကိုမွ complaint တက္လို႕ရတဲ့ ကိစၥေတြမွ မဟုတ္တာ .. ေခါက္႐ုိးလဲ က်ဳိးေနၿပီေလ .. ခုေျပာခ်င္တာက ေန႔စဥ္ ေရာင္း၀ယ္ေနပါရက္နဲ႕ ေျဗာင္က်က် လုပ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ .. ခုနက ေၾကျငာၿပီး ေရာင္းေနတဲ့ လိေမၼာ္သီးကိုလဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ရင္ ေစ်းဆစ္ၿပီး မ၀ယ္ရဲတာ အက်င့္လို ျဖစ္ေနေတာ့ (ပိုက္ဆံေပါလို႕ မဟုတ္ပါဘူး .. အေဟာက္ခံရမွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ပါ ..ေၾကာက္တယ္ဆိုတာကလဲ ကၽြန္မက လူေကာင္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ အားခ်င္းကလဲ မမွ်ဘူးေလ း-) ေစ်းမဆစ္ပဲနဲ႕ ၀ယ္လိုက္မိတာ… ခဏေနေတာ့ ခုနက သေကာင့္သားေတြ လိေမၼာ္သီး ျခင္းႀကီးဆြဲၿပီး ကၽြန္မတို႕ နားကို တစ္ေက်ာ ့ျပန္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္ .. ထပ္ၿပီးေၾကျငာ ျပန္ပါတယ္ … “ ကဲ .. မိဘ ျပည္သူအေပါင္းတို႕ ခင္ဗ်ား .. ဒီတစ္ခါ လိေမၼာ္သီးေတြကို ေငြေပၚ ပစၥည္းျဖတ္မွာမို႕ တစ္လံုးကို ၂၀၀ ၊ ၅၀၀ဖိုးကို ၃လံုးနဲ႕ ၁၀၀၀ဖိုး ယူရင္ေတာ့ ၇လံုး ေမတၱာ လက္ေဆာင္ ၁လံုးအပို ေပးတယ္ခင္ဗ် .. ကဲ ဘယ္နားက ယူအံုးမလဲ” တဲ့ … ကၽြန္မစားလက္စ လိေမၼာ္သီးေလး ပထမ ခ်ဳိသလိုလိုနဲ႕ စားရင္းနဲ႕ ခ်ဥ္သလိုလိုေလး ျဖစ္လာသလားပဲ … မၿပီးေသးဘူး႐ွင့္ … ရထားတြဲ တြဲေပါက္စိ လိုက္ေရာင္းလိုက္တာ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ကၽြန္မတို႕နား ျပန္ေရာက္ လာျပန္ေရာ … ဒီတစ္ခါ ေၾကျငာပံု ေလးက “ ကဲ.. ဒီတစ္ခါေတာ့ လိေမၼာ္သီးေတြ နဲနဲပဲ က်န္ေတာ့တာမို႕ မိဘျပည္သူမ်ားကို အထူး ေလွ်ာ့ေစ်းအေနနဲ႕ ဘယ္မွာမွ ၀ယ္လို႕ မရႏိုင္တဲ့ ေစ်းနဲ႕ ေရာင္းေပးအံုးမယ္ဗ်ာ .. တစ္လံုးပဲ ယူရင္ေတာ့ ၁၅၀နဲ႕ ထားေပးမယ္ ခင္ဗ် ..၅၀၀ ဖိုးကို ၄လံုး ေပးမယ္ဗ် .. ၁၀၀၀ ဖိုးအားေပးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုေတာ့ အထူးႏွဳန္း ၉လံုးေပးမယ္ခင္ဗ် ” တဲ့ … ကၽြန္မ လိေမၼာ္သီး ေလးေတာ့ ခ်ဥ္သလိုလို လို႕ ထင္တာ .. မဟုတ္ဘူး .. တကယ္ ခ်ဥ္လာတာပဲ … ကိုေ႐ႊသေကာင့္သားေတြ တစ္တြဲလံုး ပတ္လိုက္တာ ေနာက္တစ္ခါမ်ား ေရာက္လာ အံုးမွာလား ေတြးေနတာ … ကၽြန္မအေတြးေလးေတာင္ အဆံုး မသတ္ေသးဘူး … ကၽြန္မတို႕နား ေရာက္လာ ျပန္ပါတယ္ … ဒီတစ္ခါ ေၾကျငာပံုေလးကလဲ မွတ္သားစရာပါ …“ ကဲပါ … ဒီတစ္ခါေတာ့ ေ႐ွ႕ဘူတာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆင္းေတာ့မယ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးလဲ ၿပီးေတာ့မွာမို႕ လက္က်န္ လိေမၼာ္သီးေလးေတြလဲ အိမ္ျပန္ မသယ္သြားရေအာင္ အေလးခံ မသယ္ေတာ့ပဲ အ႐ွဳံးခံၿပီး ေရာင္းေပးခဲ့မယ္ဗ် …၁လံုးကို ၁၀၀နဲ႕ပဲ ယူ …အဲ ၅၀၀ဖိုးမ်ား ယူရင္ ၆လံုးေပးခဲ့မယ္ဗ် … ၁၀၀၀ဖိုး ယူမဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုေတာ့ ၁၃ လံုးေတာင္ ေပးခဲ့မွာဗ် .. ကဲ လက္က်န္ေလး ျဖတ္လိုက္ရေအာင္ … ဆင္းေတာ့မယ္ခင္ဗ်” တဲ့ …ကၽြန္မတို႕ လိေမၼာ္သီး ခ်ဥ္႐ုံတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး … ခါးလို႕ ဆက္ေတာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါလား..

                           “ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ ” မို႕ အျမတ္ယူၿပီး ႐ွာေဖြ စားေသာက္ ေရာင္းခ်ရတာကို မေျပာလိုပါ … ခုလိုမ်ဳိးက် တကယ့္ကို ေျဗာင္က်က်ႀကီးကို ၀ယ္သူေတြကို မလိမ့္တစ္ပတ္ လုပ္ေရာင္း ေနခဲ့တာ … ကၽြန္မတို႕လို တစ္ခါတစ္ရံ ခရီးသြားသူမ်ားကို အကြက္က်က်ေလး အခ်ဥ္ဖမ္း လိုက္တာလို႕ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္ … အျပန္က်လဲ ရထားနဲ႕ပဲ ျပည္ကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္လာ ျဖစ္ပါတယ္ … အျပန္က် လိေမၼာ္သီး မေရာင္း ေတာ့ဘူး႐ွင့္ .. ပန္းသီး ပါတဲ့ … ကၽြန္မေတာ့ အားမေပး ေတာ့သလို သူတို႕ကို ၾကည့္လဲ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ … ( တစ္ခါေသဖူးသြားၿပီကိုး …)

                           ကၽြန္မ အသြားတုန္းက ၀ယ္စားျဖစ္တဲ့ လိေမၼာ္သီးပံု နဲ႕ အျပန္မွာ မ၀ယ္စားျဖစ္ေတာ့တဲ့ ပန္းသီးပံုေလးေတြပါ… ကၽြန္မ၀ယ္စားခဲ့တဲ့ လိေမၼာ္သီးေတြ အဲေလာက္ မလွဘူး… ကၽြန္မ ပို႕စ္ကို လာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတာ့ လွတာေလးေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႕ စားခ်င္လဲ စားလို႕ရေအာင္ ဒီဆိုဒ္ ကေလးကေန ႐ွာၿပီး တင္ေပးလိုက္တာပါ …

                           ပို႕စ္ေလးကိုလဲ ကိုယ္ “အ” လို႕ ကိုယ္ခံရတယ္ပဲ သေဘာထားရင္း ေၾကျငာ ေကာင္းပံုေလးကို မွ်ေ၀လိုက္တာပါ … (မွတ္သားစရာ ေတြကလဲ ပါတယ္ ဆိုေတာ့ေလ ..) ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္ လိုစိတ္နဲ႕ ေရးလိုက္တာ မဟုတ္ပါ … အျပစ္တင္ခ်င္းတင္ရင္ ကိုသူရိန္ကိုပဲ တင္ၾကပါ… ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကိုသူရိန္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ အေဟာင္းေလးေတြ ၀င္ေမႊ ဖတ္လိုက္တာ ပန္းသီးသည္ ေအာ္ေရာင္းပံု ေရးထားတာနဲ႕ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြ အမွတ္တရ တင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဥစၥာ႐ွာရာ ဆိုတဲ႕ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္မိၿပီး ကၽြန္မ ခရီးသြားတုန္းက ဥစၥာ႐ွာၾကပံုေလးကို သတိရလိုက္မိလို႕ ေရးလိုက္တာပါ …

ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ဥစၥာ႐ွာရာ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ …

မလိမ့္တပတ္၊ ေခါင္းပံုျဖတ္၍

အနပ္အပါး၊ ျမတ္ႀကီးစား၍

သနားကင္းမဲ့၊ ကိုယ္က်ိဳးငဲ့၍

ရာခဲ့မသမာ၊ ထိုဥစၥာ၌

မခြာမခြဲ၊ အရိပ္မည္း။

ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္၊ ကိုယ့္အားသြန္၍

ေျဖာင့္မွန္တရား လက္ကိုင္ထား၍

သနားေမတၱာ အေလးသာ၍

႐ွာရသမွ် ထိုေငြစ၌

ဖိုးလမုေလး စမ္းေရေအး။

                                ကၽြန္မေတာ့ ကဗ်ာေလးကို အရမ္းသေဘာက်မိတယ္ … ကၽြန္မက ကဗ်ာေတြ ႀကိဳက္တတ္ေပမဲ့ သူတို႕ေတြက ကဗ်ာေတြ ခံစားေနရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ …ကၽြန္မ ေတြးမိသမွ် ေရးၾကည့္တာပါ ... ေခါင္းစဥ္ေလးကိုလဲ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္ေလး ယူၿပီး ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတယ္ ... (ေခါင္းစဥ္ေရာ ကဗ်ာေလးေရာ အရမ္းႀကိဳက္လို႕ပါ ...)