ေျခေထာက္မ်ား

စိတ္အစံုကို ျမဳပ္ႏွံ

ေျခအစံုကို ရုန္းကန္လို႕

ဟို၊ဒီ ေျပးလႊားေနၾကျပန္တယ္ ...

တိုင္းျပည္အတြက္လား ...

လူမ်ဳိးအတြက္လား ...

ဂုဏ္သိကၡာအတြက္လား ..

ယံုၾကည္ျခင္းအတြက္လား ...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအတြက္လား ...

ေပါင္စတာလင္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္ဖို႕လား ...

မေသခ်ာတဲ့ လားေပါင္းမ်ားစြာထဲက

တစ္ခုတည္းေသာ " ဖလား " အတြက္လား ...

ဘာအတြက္နဲ႕ပဲ ေျပးေျပး

ဒီေျခေထာက္ေတြရဲ႕ ပန္းတိုင္

ဂိုးတိုင္စိုက္လို႕ ၿပိဳင္ၾကတာမို႕

ေျခထိုးခံဖို႕လဲ မေႏွး

ျဖတ္ခုတ္ဖို႕လဲ ေသြးမေၾကာင္...

၂၂ ေယာက္ထဲ လုရတာေတာင္

ေဘာလံုးဆိုတဲ့ အေမာင္ကလဲ

ေယာင္ေတာင္ေတာင္ အျပဳံးေတြနဲ႕

ကလူက်ီစယ္ သူသယ္မယ္ ကိုယ္သယ္မယ္

လည္တည္တည္ လုပ္ေနတုန္း...

ဒိုင္လူႀကီးပိုင္ အသံုးေတြနဲ႕

ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြ ၊ ေဘးထြက္ေဘာေတြ ၊

ပင္နတီေတြ ႏွစ္၀ါတစ္နီေတြ ၾကားမွာ

အမွားေတြကလဲ အမ်ားသား

ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကလဲ အရင္းအႏွီးတစ္ခုအလား

၀ါးတားတားေပမဲ့

မဟားဒရား ရုန္းကန္ေနၾကဆဲ ...

ခုတေလာ မအားေပမဲ့ စိတ္အပန္းေျပဆို ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ ေဘာလံုးပြဲ ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္ ... အလယ္ပိုင္း တစ္ပြဲပါပဲ ...ဘယ္အသင္းပဲ ကန္ကန္ ၾကည့္လိုက္တာပါပဲ ... ဘယ္သူ႕ကို အားေပးတယ္ မဟုတ္ေပမဲ့ နံမည္ရွိတဲ့ အသင္းဆို အားနဲနဲ ထည့္ၾကည့္လိုက္တာေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ ထင္သလို မဟုတ္တဲ့ အခါလဲ ကိုယ္နဲ႕ မဆိုင္ေပမဲ့ အားပ်က္သြားသလိုလို ... 

အဲဒီေတာ့ ဘာရယ္လဲမဟုတ္ ဒီေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္ရင္း အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္ ... စိတ္ေတြပါ အလုပ္ရွဳပ္ခံၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မိတာ ကဗ်ာလား ... စာလားမသိဘူး ... တစ္ပုဒ္ထြက္လာတယ္ ...သူတို႕ဆို သတ္မွတ္ခ်က္ အတိအက်ေတြနဲ႕ ဂိုးဧရိယာကလဲ ဟိုဘက္၊ ဒီဘက္ပဲ ၊ ဂိုးတိုင္ကလဲ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႕ သူ ၊ ယွဥ္ၿပိဳင္သူကလဲ ၂၂ ေယာက္ အတိအက် ၊ ဒီၾကားထဲ ႏွစ္၀ါတစ္နီထြက္သူမ်ားရွိရင္ ယွဥ္ရတာ ပိုသက္သာေသး ... သတ္မွတ္ခ်ိန္ကလဲ မိနစ္ ၉၀ ၊ ဒီေဘာလံုး ဒီဂိုးေပါက္ထဲ ၀င္ဖို႕ ဒီေျခေထာက္ေတြသံုးၿပီး အတြန္း အတိုက္ ၊ အတိုက္ အခိုက္ ေတြၾကားမွာ မဟားဒရား ေျပးလႊားေနရတယ္ ... အဲဒါေတာင္ ေအာင္ျမင္မႈဖလားက ဘယ္မွာမွန္း မသိႏိုင္ေသးဘူး ...

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္ ... ကိုယ္တိုင္ကေရာ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ ... ဘာအတြက္လဲ ... ပန္းတိုင္က ဘယ္နားမွာလဲ ... သူတို႕လို သတ္မွတ္ခ်က္ အတိအက် ဘာမွ မရွိပဲနဲ႕ ေျပးလႊားေနတာ ေဘာလံုးကြင္းထဲက ေျခေထာက္ေတြ ထက္ေတာင္ သနားစရာ ေကာင္းေနေသးတယ္ ... :(

လက္တစ္စံုၿပီးလို႕ ေျခတစ္စံု လိုက္ၾကည့္ေနျပန္ၿပီေတာ့ မေျပာနဲ႕ေပါ့ ... :)