အျဖဴေရာင္ သံစဥ္မ်ား အပိုင္း (၃)

                        

                         ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလး “K” အေၾကာင္းေပါ့ …“K” က ကၽြန္မေပးထားတဲ့ Nick Name မဟုတ္ဘူး … သူ႕ဘာသာေပးထားတာ … ေပးရတဲ့ အေၾကာင္းကလဲ သူ႕မွာ ဘေလာ့ဂ္မ႐ွိတာမဟုတ္ … ႐ွိပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ စာေရးဖို႕မဟုတ္ စာဖတ္ဖို႕အတြက္ မ်ားလွစြာေသာ လင့္မ်ားကို ခ်ိတ္ၿပီး တစ္ေန႕ တစ္ေန႕ အသစ္ တက္လာသမွ် ဘေလာ့ဂ္တိုင္းနီးနီးကို အေျပးအလႊားသြားဖတ္ႏိုင္တဲ့ အထိ စာဖတ္အားေကာင္းသူပါ … တစ္ခါတစ္ေလလဲ ဖတ္ၿပီး ေပါက္ကရေတြလဲ မန္႕တတ္ေသးသမို႕ ဘေလာ့ဂ္ မေရးေပမဲ့ သူ႕ကို သိေနၾက ပါတယ္ … ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ “K” က ning site တစ္ခု မွာေတာ့ ပို႕စ္အနဲအပါးေရးၿပီး လူသိမ်ားလို႕မို႕  ေနရာတကာ ပါေလသူႀကီး ျဖစ္မွာ ေၾကာက္တာမို႕ “K” နံမည္ေပးၿပီး လာေနတာပါ …

                        ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကလဲ သူ႕ေၾကာင့္ပါ … ကၽြန္မ စာေတြ မေရးေရးေအာင္ သူေရးတဲ့ ပို႕စ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မကို သတင္းမွားေတြနဲ႕လဲ ဖြတတ္ေသးတယ္ … ကၽြန္မေက်ာင္းတံုးကတည္းက စာတို ေပစ ေပါက္ကရေတြ ေရးေလ့႐ွိေတာ့ တစ္ခုခုဆို အဲဒီဆိုဒ္ ေပၚမွာ ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ တင္လိုက္ရမလား ဆိုတာနဲ႕ခ်ည့္ ၿခိမ္းေျခာက္ေလ့ ႐ွိတယ္… အဲလိုေျပာလာတိုင္း ကၽြန္မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ေပါက္ကရ အပိုင္းအစေတြကို မမွတ္မိေလေတာ့ ၾကက္သီးထမိတာ အခါခါ … သူ႕ပို႕စ္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မကို ေကာင္းေကာင္း ႏွိပ္ကြပ္ထားတာလဲ ႐ွိေသး … အဲလိုေတြ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္ ေျပာပါေတာ့ … (လက္သံ ကိုယ့္ထက္ျပင္းေလေတာ့ …) အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မကို စာျပန္မေရး ေရးေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တာပါ … ကၽြန္မသူ႕ကို အဲလိုေတြ ေရးရပါ့မလား သြားေအာ္ေလေတာ့ သူက ကၽြန္မ စာျပန္ေရးေအာင္လို႕ stimulate လုပ္ေနခဲ့တာပါတဲ့ …

                       အဲလိုနဲ႕ ကၽြန္မလဲ အဲဒီ ning site မွာ စာအနဲအက်ဥ္း ေရးျဖစ္သြားတယ္ … ေရးမိ လာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလး ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာနဲ႕ မွတ္မွတ္ရရ သူ႕ေမြးေန႕အမီ ျပင္ဆင္ရင္း Birthday Wish ပို႕ရင္းကေန ကၽြန္မလင့္ကေလးကို ပို႕လိုက္ေတာ့ အားရ၀မ္းသာနဲ႕ အားေပး႐ွာတယ္ … ကၽြန္မက စာေရးခ်င္လို႕ ေရးတာကလြဲရင္ ဘာမွ မသိခဲ့ဘူး … ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ သူက ကၽြန္မ လင့္ကို ခ်ိတ္ၿပီိး လည္ေပးေနခဲ့ေသးတာ … ကၽြန္မ စီေဘာက္စ္မွာ ဟိုလူ ဒီလူ ျပန္လာေအာ္ေတာ့ ကိုယ္က ဘာမသိ ညာမသိ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ … အဲဒီက်မွ စကားေတြ အခ်ိတ္အဆက္မမိေတာ့ပဲ သူေျပာတာ ကိုယ္မသိ ကိုယ္ေျပာတာသူမသိေတြ ျဖစ္ကုန္တဲ့ အထိ … (သူ႕ေစ ေတြက ကိုယ့္ ေ၀ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ …) အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေလး “K” က ဒီဘေလာ့ဂ္ ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ဆိုလဲ မမွားဘူး … ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မကို ထြက္ေပါက္ ကေလး႐ွာေပးတဲ့ အတြက္ေရာ နားခိုစရာ အိမ္ေလးတစ္လံုး ႐ွာေပးတဲ့ အတြက္ေရာ “K” ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္…

                        ဒီသူငယ္ခ်င္းေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ သူနဲ႕လဲ စိတ္တူ ကိုယ္တူေလးေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့တယ္ … ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေယာင္လည္လည္နဲ႕ ေရာက္လာရတဲ့ ေက်ာင္းမွာ သူက ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ၾသ၀ါဒေျခြခဲ့တာေတြကိုလဲ အမွတ္ရေနမိတယ္ … ကၽြန္မေျပာခဲ့သလို ေယာက္က်ားေလးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေက်ာင္းသူကို သူအခ်ိဳးခ်ထားတာ ႐ွိတယ္ …7:1 ဆိုပဲ … အဲဒီေတာ့ Lab အခန္းထဲ ၀င္တဲ့အခါဆို လူခြဲလိုက္ရင္ ေယာက္က်ားေလး 7ေယာက္ၾကားမွာ မိန္းကေလး ကိုယ္ တစ္ေယာက္ပဲ ပါေနခဲ့ေလေတာ့ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႕ ေပါ့ … အဲဒီ အခ်ိန္ေတြတံုးက Lab အခန္းထဲ မွာ ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရတဲ့ဘ၀ … ကိုေ႐ႊသေကာင့္သားေတြ ၾကားလဲ ကိုယ္က မတိုးႏိုင္ဘူးကိုး … အဲဒီေတာ့ “K” က ေျပာတယ္… ေက်ာင္းတက္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ အကုန္လံုးကို ႐ုိေသသမႈနဲ႕ ကိုေတြ မေတြ တပ္ေခၚမေန နဲ႕ … ခပ္ တည္တည္နဲ႕ နင္ ၊ငါ နဲ႕ သာခ် … ဒါမွ ပို ရင္းႏွီးၿပီး ကိုယ္လဲ သိပ္ၿပီး အေနမခက္ေစဘူးေပါ့တဲ့ … သူေျပာခဲ့တာမွန္တယ္ … ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းမွာ ဒါေလာက္ ေယာက္က်ားေလး မ်ားတာ အားလံုးကလဲ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူက ခပ္မ်ားမ်ား … ကၽြန္မတို႕ႏွစ္က မိန္းကေလးေတြက ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးကာစ တကယ့္ကို ဘာမသိညာမသိ လူေကာင္ေသးေသးေတြ ခ်ည့္မို႕ … ေနာက္ပိုင္း တရင္းတႏွီး ႐ွိလာၾကတဲ့ အခါ ကၽြန္မတို႕ မိန္းကေလးေတြကို ေက်ာင္းက ေယာက္က်ားေလး အမ်ားစုကလဲ စ စရာ သတၱ၀ါေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားခဲ့တာ … ကိုယ့္ထက္ပုပု ေသးေသးျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ ခု ေဒါက္တာ မမႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အဲဒီအခ်ိန္ကဆို မူႀကိဳ လာတက္တာလား စခံရတဲ့ အထိ … ေက်ာင္းတံုးက ဓါတ္ပံုေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့လဲ အဟုတ္ကို အထင္ႀကီးခ်င္စရာ ေကာင္းမေနခဲ့တာ အမွန္ … အဲဒီတံုးက စတိုင္လား … ကိုကိုႀကီးေတြကို ေၾကာက္ေနခဲ့တာလား မသိ … ကၽြန္မတို႕ မိန္းကေလး အားလံုး ႐ွပ္အကၤ်ီ တဖားဖားနဲ႕ လြယ္အိတ္စလြယ္သို္င္း ေတြနဲ႕ မိတ္ကပ္ဆ္ိုတာ ေ၀လာေ၀း သနပ္ခါးပါတဲ့ မ်က္ႏွာက ခပ္႐ွား႐ွား … ( အဲဒီေတာ့ … ကၽြန္မရဲ႕ “K” ေျပာေျပာေနခဲ့တဲ့ ႐ြာနားက ေခ်ာကလက္ ႐ြာသား မစားခ်င္တာလဲ အျပစ္မဟုတ္ပါ …)

                          “K” နဲ႕ ကၽြန္မ Roll No. ကပ္လ်က္ ေမြးေန႕လဲ ႏွစ္ရက္ပဲ ကြာတာမို႕ ေက်ာင္းမွာ ေမြးေန႕ေပါင္းလုပ္ဖူးတာလဲ သတိရေနမိတယ္ … သီခ်င္း ႀကိဳက္တာ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ႀကိဳက္ တာလဲ တူေနခဲ့တာမို႕ အဆက္အသြယ္ျပန္ရ ၾကေတာ့လဲ ဘယ္တံုးကဘယ္လိုဆိုၿပီး ေျပာၾကရတာ အေမာ … “K” တို႕နဲ႕လဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားလိုက္တာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ … အဆက္အသြယ္မျပတ္ ျပန္ေတြ႕ ၾကတာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးလပိုင္းကမို႕ တစ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ခ်င္ေသး …

                         ေက်ာင္းတံုးက ကၽြန္မေပါက္ကရေရး ထားမိတဲ့ စာတိုေလးနဲ႕ အတူ သူကျပန္ေရး ထားတဲ့ စာတိုေလး တစ္ေစာင္ကို စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကားက ျပန္ေတြ႕တယ္ …95 ခုႏွစ္ကစာေလးမို႕ 14 ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာကေလးကို ေတြ႕ေတာ့ အံ့ေၾသာ ၀မ္းသာမိတယ္ … ကေလးလက္ေရးေလး ေတြနဲ႕မို႕ ခုေတြ႕ေတာ့ scan ဖတ္ၿပီး အမွတ္တရ တင္ထားခ်င္တာ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ scanner ကလဲ ပ်က္ေနတာမို႕ အဆင္ေျပမွ ျပန္တင္မယ္ …(အဟဲ ျဖတ္ ၊ ညွပ္၊ ကပ္ လုပ္ၿပီးမွပါ… မေၾကာက္ပါနဲ႕ သယ္ရင္းရယ္ …) ကၽြန္မ ပိုက္ပိုက္ကုန္သြားတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ဘယ္သယ္ရင္းနဲ႕ ဘာျဖစ္တာကို စိတ္ညစ္ၿပီး ေရးထားမိမွန္းမသိတဲ့ စာတိုေလး … သူက ေတြ႕ၿပီး ျပန္ေရးထားတာ သူ႕ေၾကာင့္လား ဆိုၿပီး သူ႕ေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္လဲ ဘယ္သယ္ရင္း ေၾကာင့္လဲ ေပါ့ ... မွ်ေ၀ခံစားေပးမွာေပါ့တဲ့ … ပိုက္ပိုက္ျပတ္တာကေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႕တဲ့ … ျမန္မာ စကားပံု တစ္ခု ၾကားဖူးတယ္မို႕လားတဲ့ “လူေတာ္ နဲ႕ ေငြ .. အတူ မေန ” ဆိုပဲ … အဲလို ကၽြန္မကို ႐ွာၾကံၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားေပးတတ္တဲ့ သယ္ရင္းေလးပါ …

                        ခုျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့လဲ ကၽြန္မရဲ႕ စာေရးျခင္း အေပၚမွာေရာ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္တတ္ ျခင္းေတြ အေပၚမွာေရာ တစ္ခ်ိန္ကုန္ အားေပးခဲ့တဲ့ သယ္ရင္းေလးမို႕ ေက်းဇူးလဲ တင္မိသလို အျမဲလဲ လြမ္းေနမိပါေၾကာင္း …. (ေကာင္းတာေလးေတြပဲ ေ႐ြးေရးခ်င္စိတ္ေပၚပါေစ .. ဆိုလို႕ ဒီတစ္ခါေတာ့ သနားသျဖင့္ ဘာမွ မဖြေသးပါ … ေနာက္မွ အလ်င္းသင့္သလို ေပါ့ …..)